«Δεσμοί» Αίματος

2022-07-17

Γράφει η Ειρήνη Πατατανέ, μαθήτρια της Γ' Λυκείου...


@Ειρήνη Πατατανέ

Η αποπνιχτική μυρωδιά της ατμόσφαιρας, σε συνδυασμό με την μούχλα στους τοίχους δημιουργούσαν ένα αίσθημα φόβου που δύσκολα μπορούσε να παλέψει κανείς. Η σκουριά των παραθύρων, χρυσή από το λούσιμο του ηλίου, έδενε απίστευτα τρομακτικά με το περιβάλλον. Τόσο τρομακτικά, που αν δεν το έβλεπες με τα ίδια σου τα μάτια, θα νόμιζες πως ακούς περιγραφή από κάποιο βιβλίο του Stephen King, από κάποια απάνθρωπη σκηνή που είχε δημιουργήσει μόνο και μόνο για να σου πάρει τον ύπνο.

Ένα ματωμένο περιστέρι βρισκόταν ξαπλωμένο μπροστά από το πρώτο παράθυρο, πάνω σε ένα εξωτερικό, μαρμάρινο εξόγκωμα. Τα φτερά του ήταν σπασμένα και σκεπασμένα με ένα κίτρινο φύλλο, που φάνταζε πορτοκαλί. Ακριβώς απέναντι ήταν ένα δέντρο και δίπλα από το δέντρο μια παλιά ξεχασμένη παιδική χαρά. Η τραμπάλα ήταν σπασμένη στα δύο και το ένα της μισό ακουμπούσε στο χορτάρι. Λίγο πιο δίπλα υπήρχαν δυο κούνιες. Ήταν ξεχαρβαλωμένες από την πολυκαιρία, μα μπορούσες να νιώσεις ακόμα την χαρά που άφηναν τα παιδικά χαμόγελα κάποτε.

Εκείνη παρατηρούσε το τοπίο κάθε μέρα. Μπορούσε να το δει από τα παράθυρα. Και νοσταλγούσε τις παλιές, καλές ημέρες. «Κρίμα που τελείωσαν όλα τόσο άδοξα» έπιανε τον εαυτό της να σκέφτεται και χάιδευε την κορνίζα που βρισκόταν δίπλα της. Την αγαπούσε αυτή την κορνίζα. Της θύμιζε το πως ήταν οι άνθρωποι της πριν τον φθόνο. Πως ήταν η αγάπη πριν μετατραπεί σε μίσος, που ποτέ δεν κατάλαβε από που προερχόταν...

Μια πεταλούδα ήρθε και κάθισε πάνω στο νεκρό περιστέρι. Ήταν πολύ όμορφη αυτή η πεταλούδα. Τα μπλε της φτερά είχαν καφέ πιτσιλιές μέσα. Σηκώθηκε και πήγε λίγο πιο κοντά στο παράθυρο. Κάθισε στα γόνατα και έβαλε τα χέρια της πάνω στο εσωτερικό μάρμαρο του παραθύρου. Χάζευε την πεταλούδα και την επεξεργαζόταν επί ώρες. Κι εκείνη δεν έφευγε. Φαίνεται είχε ανάγκη να την προσέξει κάποιος. Σήκωσε το χέρι της και με τα δάχτυλά της άρχισε να σχεδιάζει το περίγραμμα του εντόμου.

Ώσπου να τελειώσει η πεταλούδα ήταν εκεί. Περίμενε. Όταν επιτέλους εκείνη σταμάτησε να σχεδιάζει, άνοιξε τα τεράστια φτερά της και πέταξε. Τότε, φάνηκε το περίγραμμα της πάνω στο τζάμι. Η κοπέλα τίναξε την σκόνη από τα ακροδάχτυλα της και κοίταξε το δημιούργημα της με λαχτάρα. Αυτή η πεταλούδα της θύμισε την δική της υπομονή πριν γίνει κομμάτια. Την αγάπη της πριν την μετατρέψουν σε στάχτη.

Τους αγαπούσε πολύ. Πιο πολύ από όσο πίστευαν και από όσο θα μάθαιναν ποτέ. Όμως τα αισθήματα κάθε άλλο παρά αμοιβαία ήταν. Κι έτσι πήρε την απόφαση να κόψει τους δεσμούς. Να τους αφήσει να χαθούν από προσώπου γης. Αυτό όμως που την πονούσε πιο πολύ, δεν ήταν ότι τους έκοψε. Ήταν ότι την άφησαν να τα κόψει. Ατάραχα και χωρίς διαμαρτυρίες. Αυτό την πόνεσε περισσότερο, όμως τώρα καμία σημασία δεν είχε. Είχαν χαθεί.

Κρίμα αν το καλοσκεφτείς. Κρίμα να αφήνουμε ανθρώπους στην μοίρα τους, κρίμα να τους αναγκάζουμε να κόβουν τους δεσμούς μας. Δεν έχει σημασία αν είσαι συγγενικό ή φιλικό πρόσωπο. Δεν έχεις το δικαίωμα του ασύλου σε κανενός την ζωή. Αυτό είναι που μπερδεύουνε οι άνθρωποι. Φοβούνται να ξεκόψουν με ανθρώπους που σε κάποια άλλη ζωή ούτε καν φευγαλέα δεν θα κοιτούσαν... .

@Λογοτεχνία

2021 Ανερχόμενος Καλλιτεχνικός Σύλλογος | Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα.
Υλοποιήθηκε από τη Webnode Cookies
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε