Τρεις ψυχές σε μία
Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Σοφία Σιμέλα Θωίδη, φοιτήτρια Κλασσικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ...
Κι όμως δεν είναι όλα όπως φαίνονται.
Από ένα κορίτσι που πάσχει από νευρική ανορεξία:
Ήθελα και εγώ να φορέσω τα ίδια ρούχα με σένα, αλλά τα πόδια μου είναι εξαιρετικά στενά και η μέση μου ένας σκελετός με δυο κόκκαλα. Το φόρεμα σου θα ήταν άχαρο επάνω στο κοκκαλιάρικο σώμα μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και παρατηρώ πως τα κόκκαλα μου παλεύουν να σπρώξουν το κρέας μου να κοπεί στα δυο από τη δύναμη και τη φόρα τους. Αηδιάζω και μόνο στην εικόνα. Υποφέρω να με βλέπω και σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου ανασαίνω ακόμα πιο βαριά.
Από ένα κορίτσι που έχει βιαστεί:
Ήθελα και εγώ να φορέσω τα ίδια ρούχα με σένα, αλλά την τελευταία φορά που θυμάμαι να φοράω μια μπλούζα σαν τη δική σου, ήμουν κοριτσάκι. Ήμουν κάτι τόσο αθώο και μοναχικό, δεν γνώριζα πολλά πράγματα για τη ζωή. Δεν ήξερα το βίαιο πρόσωπο της, τα θελήματα και τις ορέξεις μαύρων προσώπων πλασμένων σε ανθρώπινες διαστάσεις. Έπειτα έπεσα θύμα βιασμού και έκτοτε δεν ξανά φόρεσα εκείνη την μπλούζα. Μου ήταν εξαιρετικά σύνθετο, άπιαστο θα έλεγα, το να ντυθώ κάτι που ίσως φαντασίωνε άλλους με άρρωστες σκέψεις. Ξέμεινα να φοράω φαρδιά πουλόβερ που τα έχωνα μέσα από τα μπλου τζιν μου και φούτερ που αγκάλιαζαν τους καρπούς των χεριών μου.
Από ένα κορίτσι που παλεύει με την κατάθλιψη:
Ήθελα και εγώ να φορέσω τα ίδια ρούχα με σένα, αλλά τα τελευταία χρόνια δεν βλέπω χρώματα. Το μόνο που αντικρίζουν τα μάτια μου είναι ένας ασπρόμαυρος κόσμος. Ένας κόσμος μαύρος για την ακρίβεια, που πότε πότε κάποιες γωνίες του φωτίζονται από τον ήλιο και φαίνονται λευκές. Μα και αυτό το λευκό είναι ένα αρρωστημένο λευκό. Μοιάζει με κίτρινο. Ένα χλιαρό κίτρινο που θυμίζει παλιές φωτογραφίες. Νομίζω πως το φόρεμα σου είναι εξαιρετικά λαμπερό και γοητευτικό για τα δικά μου γούστα και δεν ταιριάζει στον δικό μου κόσμο. Δεν μου αρέσει να μακρολογώ, μα στα αλήθεια δεν θα επέλεγα να φορέσω κάτι σαν και το δικό σου φόρεμα. Αυτό το κόκκινο χρώμα του αρρωσταίνει το μέσα μου και φέρνει μια ανακατωσούρα στο στομάχι μου. Νιώθω ότι δεν μπορώ να το αντέξω... .
Κι όμως τελικά δεν είναι όλα όπως φαίνονται.
Από ένα κορίτσι που πάσχει από νευρική ανορεξία:
Τον τελευταίο καιρό κάνω συνέχεια εμετούς. Νιώθω πως το σώμα μου δεν μπορεί να αντέξει την τροφή που του δίνω. Είναι λες και καταπίνω βαρίδια που κρατούν στενεμένο το στομάχι μου. Κι όμως δειλά δειλά έχω αποκτήσει μερικές ραγάδες στα πόδια μου από το βάρος που έχω πάρει! Όσο και αν με αηδιάζει το φαγητό, με βοηθάει. Μου δίνει το έναυσμα να γίνω και πάλι άνθρωπος, όχι ένας άρρωστος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος σκέτο. Σκέτο. Σαν το ρύζι και τα ζυμαρικά μου. Σκέτο όπως το καπνιστό κοτόπουλο μου. Σκέτο όπως οι κουταλιές που συμπλήρωσαν μια στρώση λίπους στην κοιλιά μου. Σιγά σιγά νιώθω όλο και πιο πολλή αυτοπεποίθηση και αισθάνομαι πως τελικά θα ξανά φορέσω εκείνη την παιδική μου μπλούζα!
Από ένα κορίτσι που έχει βιαστεί:
Πάνε τέσσερις μήνες. Μαζί τους πάνε και δεκάδες συνεδρίες με την ψυχολόγο μου. Συνεδρίες που έκλαψα, ούρλιαξα και χτύπαγα τον εαυτό μου θρηνώντας για το βιασμό μου. Πάνε μέρες που το ψαλίδι ανάμεσα στα χέρια μου είχε γίνει ένας τρόπος να σημαδέψω το βρώμικο κορμί μου. Πέρασε ο καιρός και αργά μα σταθερά νιώθω πως το σώμα μου γίνεται και πάλι καθαρό και αγνό. Παρθένο. Όπως ήμουν πριν τον βιασμό. Αυτή η κάθαρση μυρίζει νυχτολούλουδο. Κάποια βράδια πέφτω και πάλι στην λούπα του βιασμού. Βλέπω εφιάλτες και οδύρομαι στον ύπνο μου. Ξυπνάω με μάτια πρησμένα από το κλάμα και κομμένη ανάσα. Σιγά σιγά ορθοποδώ. Για δες, ανέβασα στην πρώτη μου φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με εκείνο το παλιό μου μπλουζάκι που καιρό τώρα απέφευγα να φοράω.
Από ένα κορίτσι που παλεύει με την κατάθλιψη:
Μου είπαν αυτά τα χάπια θα με ηρεμήσουν. Μου είπαν αυτά τα χάπια θα με κάνουν χαρούμενη. Εγώ πάλι πιστεύω πως έχω κάνει μια δικιά μου πρόοδο. Έρχονται μέρες που ανατινάζομαι από τα γέλια μου. Στιγμές που περπατάω στο δρόμο και χασκογελάω με ένα ανέκδοτο ή με τους μορφασμούς των φίλων μου. Οι αγκαλιές των ανθρώπων με αγγίζουν πιο πολύ από ποτέ. Ορισμένες στιγμές ξανά γυρίζω και πάλι στο μαύρο παρελθόν, αλλά ακόμα και τώρα μπορώ να χαμογελάσω με την αστεία γκριμάτσα που παίρνει το πρόσωπο μου όταν ξυπνάω. Ίσως τελικά να φορέσω εκείνο το κόκκινο φόρεμα. Με περίμενε χρόνια τώρα... .
Όπως όλα δείχνουν, στο τέλος, πίσω από μια εικόνα, κρύβεται μια ιστορία που στέρησε από κάποιους αυτά που άλλοι έχουν ως δεδομένα. Μα, οριστικά και αμετάκλητα, μην αφεθείς στο σκοτάδι. Το φως, η Γη, ο ουρανός παλεύουν μαζί σου.
Θα νικήσεις!