ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΔΙΑΣΩΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ!
Γρ΄άφει για το PhyloSofia ON η Ελεάνα Παρασκευοπούλου, φοιτήτρια Κλασσικ΄ής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ...
@Ελεάνα Παρασκευοπούλου
Γεια σας, βρισκόμαστε στο τρίτο και τελευταίο άρθρο όσον αφορά τα ζώα και τα φυτά, που απειλούνται να εξαφανιστούν! Την προηγούμενη φορά ασχοληθήκαμε με τα θαλάσσια όντα, τα οποία κινδυνεύουν να εξαφανιστούν. Σήμερα θα σας παρουσιάσω τρία χερσαία όντα και τα τρία θηλαστικά. Κοινοί κίνδυνοι που απειλούν τα τρία αυτά ζώα είναι φυσικά ο ίδιος ο άνθρωπος και οι ενέργειές του και οι κλιματικές αλλαγές βεβαίως, που αλλάζουν τους οικοτόπους, όχι μόνο των συγκεκριμένων ζώων, που θα σας αναφέρω, αλλά όλων όσων ζουν σε αυτούς. Ήρθε η ώρα λοιπόν, να μάθετε ποια είναι τα χερσαία όντα μας, που κινδυνεύουν.
Ένα από τα ζώα που θα δούμε σήμερα είναι ο Γορίλας. Ο Γορίλας εντάσσεται στο γένος ανθρωπίδων. Είναι το μεγαλύτερο από όλα τα πρωτεύοντα που ζουν σήμερα. Συνήθως εντοπίζεται στα τροπικά δάση της Δυτικής και Κεντρικής Αφρικής. Διακρίνονται δύο είδη, ανάλογα με την περιοχή εξάπλωσης, ο Δυτικός γορίλας και ο Ανατολικός γορίλας. Σε κάθε είδος διακρίνονται δυο υποείδη, ανάλογα με τον τόπο διαβίωσης τους, στις δασώδεις πεδιάδες («πεδινοί» γορίλες) ή σε μεγαλύτερα υψόμετρα («ορεινοί» γορίλες). Οι Γορίλες ζουν σε μικρές κοινωνικές ομάδες, οι οποίες αποτελούνται συνήθως από ένα ενήλικο αρσενικό, μερικά θηλυκά και τους ανήλικους απογόνους τους. Κάποιες φορές μπορεί να υπάρχουν στην ομάδα και νεαρά αρσενικά άτομα, αυτά όμως δεν ζευγαρώνουν με τα θηλυκά. Ο γηραιότερος αρσενικός Γορίλας με την ασημένια ράχη είναι ο αρχηγός, αυτός θα καθοδηγεί την ομάδα. Τρέφονται με φρούτα, σαρκώδεις βλαστούς και φύλλα και το βράδυ ξεκουράζονται σε καλύμματα από κλαδιά και φύλλα, που τα φτιάχνουν οι ίδιοι. Συνήθως, ο Γορίλας χτυπά με τις γροθιές του το στήθος του, ενώ συγχρόνως βγάζει κραυγές και ισχυρά μουγκρητά. Αυτό το κάνουν τα αρσενικά για να δείξουν την δύναμή τους ή για να εκφοβίσουν τους εχθρούς τους. Σήμερα, όμως ο Γορίλας θεωρείται είδος υπό απειλή εξαφάνισης, με βάση την Διεθνή Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN), λόγω των εκτεταμένων καταστροφών του βιοτόπου του και του εντατικού κυνηγιού του από τον άνθρωπο.
Το δεύτερο ζώο που απειλείται είναι η Τίγρη της Σιβηρίας και είναι και γνωστή ως Τίγρη του Αμούρ. Ονομάστηκε έτσι λόγω του ποταμιού Αμούρ, που βρίσκεται κοντά στην Οροσειρά Σιχοτέ-Αλίν. Η οροσειρά αυτή βρίσκεται στην Άπω Ανατολή της Σιβηρίας. Ο πληθυσμός της Τίγρης αυτής έχει μειωθεί αρκετά όλα αυτά τα χρόνια και για αυτό κυριαρχεί η υπογεννητικότητα στο γένος αυτό. Είναι το μεγαλύτερο αιλουροειδές του γένους του. Η τίγρη της Σιβηρίας θεωρείται ένα είδος που απειλείται με εξαφάνιση, με βάση την Διεθνή Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN) με πρωταρχικές απειλές να είναι η λαθροθηρία και η απώλεια οικοτόπων, για να επιβιώσει, εξαιτίας της εντατικής υλοτόμησης. Ο πληθυσμός τους στην άγρια φύση εκτιμάται σε περίπου 350-450 τίγρεις, ενώ γίνονται εντατικές προσπάθειες μέχρι και σήμερα για την αποκατάσταση τους στο φυσικό τους περιβάλλον.
Το τρίτο και τελευταίο ζώο που θα δούμε σήμερα είναι ένα αρκετά γνωστό, που κυρίως το γνωρίσαμε ως παιδιά από την παιδική σειρά Looney Tunes. Φυσικά και μιλάω για τον Taz, γνωστός και ως ο Διάβολος της Τασμανίας. Ο Διάβολος της Τασμανίας ονομάζεται και Σαρκόφιλος και είναι σαρκοφάγο μαρσιποφόρο που, πλέον, συναντάται μόνο στην πολιτεία της Αυστραλίας, την Τασμανία. Ο διάβολος της Τασμανίας είναι το μόνο επιζόν μέλος του γένους Σαρκόφιλος. Έχει μέγεθος μικρού σκύλου, αλλά είναι κοντόχοντρο και μυώδες και μετά από το 1936, εξαιτίας του θανάτου του τελευταίου θυλακίνου (αλλιώς Τίγρη της Τασμανίας, το μεγαλύτερο σαρκοφάγο μαρσιποφόρο), είναι το μεγαλύτερο σαρκοφάγο μαρσιποφόρο. Χαρακτηρίζεται από την μαύρη γούνα του, την έντονη οσμή, όταν αγχώνεται, την δυνατή και ενοχλητική κραυγή του και την αγριότητά του όταν τρώει. Κυνηγάει την νύχτα για να τραφεί και την ημέρα ξεκουράζεται κοντά σε θάμνους. Επίσης, είναι μοναχικό πλάσμα.
Όλα τα μεγάλα σαρκοφάγα μαρσιποφόρα εξαφανίστηκαν από την Αυστραλία λίγο μετά την έλευση των ανθρώπων. Μόνο τα μικρότερα και πιο ευπροσάρμοστα επιβίωσαν. Η εξαφάνισή τους αποδίδεται στην θήρευσή τους από το Ντίνγκο (ένα είδος άγριου σκύλου, που ζει στη Αυστραλία) και από τους ιθαγενείς Αυστραλούς. Στην Τασμανία όπου δεν υπήρχαν ντίνγκο, σαρκοφάγα μαρσιποφόρα υπήρχαν μέχρι την άφιξη των Ευρωπαίων. Η εξαφάνιση της θυλακίνης μετά την άφιξη των Ευρωπαίων οδήγησε και στην απειλή των Διαβόλων της Τασμανίας. Οι πρώτοι άποικοι της Τασμανίας, αρχικά έτρωγαν τον Τασμανιακό Διάβολο. Αργότερα, στα επόμενα 100 χρόνια, το κυνήγι με παγίδες και οι δηλητηριάσεις τους έφεραν στα όρια της εξαφάνισης, εξαιτίας του ότι οι αγρότες φοβόντουσαν για τα ζωντανά τους. Μετά τον θάνατο της τελευταίας θυλακίνης το 1936, αναγνωρίστηκε και η απειλή για την επιβίωση των Διαβόλων. Ο διάβολος της Τασμανίας προστατεύτηκε με νόμο το 1941 με αποτέλεσμα να ανακάμψει με αργούς ρυθμούς ο πληθυσμός του. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτή η απόφαση καθώς ακόμα είναι χαμηλός ο πληθυσμός τους.
Όπως καταλάβατε ο Διάβολος της Τασμανίας εντάσσεται στην κατηγορία Ζώο που κινδυνεύει με αφανισμό, βάσει της Διεθνής Ένωσης Προστασίας της Φύσης (IUCN) κυρίως από το 2009. Επιπλέον, υπάρχει και άλλος ένας παράγοντας που αντί να αυξάνει τον πληθυσμό του δυστυχώς τον μειώνει (επίσης εγώ θεωρώ σοκαριστικό αυτόν τον παράγοντα). Στην ιστορία έχουν καταγραφεί τουλάχιστον δύο μεγάλες μειώσεις στον πληθυσμό των διαβόλων, πιθανώς λόγω επιδημίας, το 1909 και το 1950. Δυστυχώς, αυτό το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα. Ο ιός, που προσβάλλει τους Δαίμονες της Τασμανίας είναι μεταδοτικός και επιθετικός. Είναι ο καρκίνος και παραμορφώνει κυρίως το πρόσωπο του Διαβόλου. Δεν έχει βρεθεί η θεραπεία, όμως οι Δαίμονες παρακολουθούνται στενά από ειδικούς με σκοπό να μην καταφέρει να εξαπλωθεί ο ιός αυτός και σε άλλους Δαίμονες και έχουν αναληφθεί προγράμματα από την Κυβέρνηση της Τασμανίας ώστε να μειωθούν οι επιπτώσεις της ασθένειας. Ο όγκος του προσώπου σήμερα είναι το σημαντικότερο πρόβλημα των Διαβόλων της Τασμανίας, καθώς έχει μειωθεί υπερβολικά ο πληθυσμός τους. Πρόσφατη έρευνα ενός Πανεπιστημίου στο Σίδνεϋ έδειξε ότι ο όγκος μάλλον είναι εκ γενετής και δεν έχουν «κολλήσει» από κάποιο άλλο ζώο. Παρόλα αυτά αν ένας Διάβολος της Τασμανίας προσβληθεί από τον μολυσματικό καρκίνο μπορεί να τον μεταδώσει σε άλλους Δαίμονες και έτσι να εξαπλωθεί. Ελπίζω, όπως οι επιστήμονες και διάφοροι οργανισμοί ψάχνουν απεγνωσμένα την θεραπεία για τον καρκίνο που προσβάλει τον άνθρωπο, έτσι με τέτοιο σθένος να προσπαθούν να σώσουν και αυτά τα πλάσματα από τον να μην εξαφανιστούν από τον πλανήτη μας.
Αυτό, λοιπόν είναι το τελευταίο άρθρο μου, όσον αφορά το περιεχόμενο. Ελπίζω να σας άρεσε και να σας φάνηκε ενδιαφέρον και εγκυκλοπαιδικό, όπως και τα προηγούμενα. Ελπίζω οι αρμόδιες αρχές να βοηθήσουν όσο μπορούν, αλλά και ο άνθρωπος από μόνος του να ξεκινήσει να ενδιαφέρεται και να κάνει μικρά πράγματα, ώστε να βοηθήσει να σωθούν όχι μόνο αυτά που ανέφερα στα άρθρα μου, αλλά όλα τα ζώα που απειλούνται με εξαφάνιση.
Ευχαριστώ
όσους διαβάσατε τα άρθρα μου!