Παρουσίαση βιβλίου: Ένα φιλί από τον κύριο Φιτζέραλντ

2021-12-04

Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Ελένη Ραφαήλ, φοιτήτρια Κοινωνικ΄ής Ανθρωπολογίας στην Αθήνα...

Τα μυθιστορήματα που αναφέρονται σε εποχές διαφορετικές από τον δικό μας χρόνο ανάγνωσης και περιλαμβάνουν έγκυρες ιστορικές πληροφορίες που διαπλέκονται αρμονικά με την πλοκή κερδίζουν πάντα extra λογοτεχνικούς πόντους (βλ. το άρθρο για το βιβλίο Σάσενκα, του Simon Montefiore).

Για το βιβλίο που θα παρουσιαστεί παρακάτω οι λεπτομέρειες σχετικά με την εποχή δεν συγκεντρώνονται γύρω από συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα, αλλά από τη γενικότερη κοινωνική κατάσταση όπως αυτή είχε διαμορφωθεί και σχολιαζόταν και από την έντυπη ενημέρωση της εποχής. Πρόκειται για το βιβλίο "Ένα φιλί από τον κύριο Φιτζέραλντ", της Natasha Lester. Στην Νέα Υόρκη του 1922 η Έβελιν, μία νέα κοπέλα από την Αγγλία, αποφασίζει το ασύλληπτο, ακόμα και προσβλητικό για εκείνη την εποχή: να γίνει γιατρός. Εάν ζούσε στην δική μας εποχή, η οικογένειά της θα ήταν περήφανη. Τότε όμως, αυτή η απόφαση ισοδυναμούσε με αυτοκαταστροφή με συνέπειες που θα συμπαρέσυραν και γονείς και αδέρφια στον κοινωνικό εξευτελισμό και που στο άκουσμά της προκαλούσε ταραχή, ειρωνεία, ακόμα και θυμό. Αρχικά η μητέρα της πρωταγωνίστριας, προερχόμενη από την προηγούμενη γενιά και μεγαλωμένη σύμφωνα με την βικτωριανή ηθική και τα αντίστοιχα γυναικεία πρότυπα, θεωρεί αδιανόητο για μία γυναίκα να θέλει κάτι άλλο στην ζωή της πέρα από έναν πλούσιο γάμο που θα την εξασφαλίσει και το χτίσιμο του κοινωνικού προφίλ της πιστής συζύγου που φτιάχνει εργόχειρα και της οικοδέσποινας που οργανώνει τις καλύτερες συγκεντρώσεις. Ο πατέρας της, παρόλο που ο ίδιος τυγχάνει γιατρός και μάλιστα γυναικολόγος, ειδικότητα που ενδιαφέρει και την ίδια την πρωταγωνίστρια, θεωρεί πως η κόρη του δεν είναι ικανή για κάτι τέτοιο επειδή είναι γυναίκα και άρα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις αυστηρές επιταγές της επιστήμης, πόσω μάλλον της ιατρικής που μέχρι τότε ήταν ανδροκρατούμενη. Την ίδια άποψη έχουν και οι καθηγητές στους οποίους απευθύνεται η Έβελιν ακόμη και μετά την επιτυχή εισαγωγή της στο πανεπιστήμιο Columbia, όπου μαζί με τους άνδρες φοιτητές την αντιμετωπίζουν σαν πλάσμα κατώτερων ικανοτήτων και την περιορίζουν σε αρκετά πρακτικά κομμάτια της εκπαιδευτικής

διαδικασίας (να σημειωθεί εδώ ότι η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Columbia ήταν από τις πρώτες που δέχθηκαν ελάχιστες γυναίκες φοιτήτριες που αποφοίτησαν το 1922).
Η αντίδραση στα ασφυκτικά στερεότυπα της εποχής γινόταν κυρίως μέσω της εμφάνισης και του
τρόπου ζωής των γυναικών. Οι λεγόμενες Flappers ντύνονταν με φορέματα πάνω από το γόνατο,
έκοβαν τα μαλλιά τους κοντά, βάφονταν πολύ έντονα (χαρακτηριστικά που μέχρι τότε σύμφωνα με την κοινωνία ταίριαζαν σε γυναίκες ελευθέρων ηθών) και ζούσαν μια ζωή απελευθερωμένη για τα τότε δεδομένα, βγαίνοντας έξω μέχρι αργά, διασκεδάζοντας και μιλώντας την αργκό. Όλα αυτά φαντάζουν βαριά για την Έβελιν, η οποία τελικά αναγκάζεται να δουλεύει τα βράδια σε καμπαρέ προκειμένου να βγάζει τα έξοδα της σχολής, γεγονός που πολλές φορές την κάνει να αμφιβάλλει για την διατήρηση της αξιοπρέπειάς της. Στο βιβλίο βλέπουμε την εσωτερική διαμάχη μιας γυναίκας μαθημένης στον καθωσπρεπισμό που τον απαρνιέται για να κυνηγήσει το όνειρό της. Μία διαμάχη η οποία κρατάει όσο και τα χρόνια της φοίτησής της στην ιατρική σχολή και επιπλέον έρχονται να προστεθούν και οι απαξιωτικές και προσβλητικές συμπεριφορές από άνδρες καθηγητές και συμφοιτητές που μειώνουν ακόμα περισσότερο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εν τέλει την ίδια την γυναικεία υπόσταση, καθώς η πηγή όλων αυτών των συμπεριφορών είναι ξεκάθαρα τα επιβαλλόμενα στερεότυπα.
Συνοψίζοντας, η ιστορία της Έβελιν είναι ρομαντική, με δόσεις χιούμορ, δράματος, κοινωνικών
μηνυμάτων και την φράση που δεν αναφέρεται αλλά συνεχώς αφήνεται να εννοηθεί: όλοι είναι ίσοι
απέναντι σε όλους. Παρόλο που η ιστορία διαδραματίζεται σε μία μακρινή εποχή, με διαφορετικά
κοινωνικοπολιτικά θέματα, τα κοινά σημεία με το σήμερα είναι ότι ακόμα η ισότητα πολλές φορές
αμφισβητείται ακόμη και σε χώρους που έχει πλέον θεωρητικά εμπεδωθεί και ο προβληματισμός γύρω από την καταπίεση, την αυτοδιάθεση του ατόμου και τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων παραμένει ίδιος και διαχρονικός. Απλώς, προσαρμόζεται στα προβλήματα της κάθε εποχής και ειδικά σε αυτήν που διανύουμε είναι ακόμα πιο παραγωγικός, καθώς ζούμε τα χρόνια μίας ακόμα επανάστασης, αυτής απέναντι στην πολυμορφική βία που κορυφώνεται και αναδεικνύει εξαιρετικά την επικινδυνότητα των επιβεβλημένων στερεοτύπων για την σχέση των φύλων, την διαφορετικότητα και το δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή χωρίς φόβο.
2021 Ανερχόμενος Καλλιτεχνικός Σύλλογος | Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα.
Υλοποιήθηκε από τη Webnode Cookies
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε
Χρησιμοποιούμε τα cookies για να εξασφαλίσουμε την σωστή λειτουργία και ασφάλεια των ιστοσελίδων μας και για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία χρήσης.

Προχωρημένες ρυθμίσεις

Μπορείτε να προσαρμόσετε τις προτιμήσεις σας για τα cookies εδώ. Ενεργοποιήστε ή απενεργοποιήστε τις παρακάτω κατηγορίες και αποθηκεύστε τις επιλογές σας.

Τα απαραίτητα cookies χρειάζονται για την ασφαλή και σωστή λειτουργία της ιστοσελίδας μας και της διαδικασίας εγγραφής.
Τα cookies λειτουργίας (functional cookies) απομνημονεύουν τις προτιμήσεις σας για την ιστοσελίδα μας και επιτρέπουν την προσαρμογή της.
Τα cookies απόδοσης (performance cookies) ελέγχουν την απόδοση της ιστοσελίδας μας.
Τα marketing cookies μας επιτρέπουν να μετρήσουμε και να αναλύσουμε την απόδοση της ιστοσελίδας μας.