Όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας...
Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Φισεριστίνα Λάγκερ, πτυχιούχος του τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευση του ΕΚΠΑ...
@Φισεριστίνα Λάγκερ
« Η ψυχή γιατρεύεται όταν είσαι κοντά σε παιδιά» , σύμφωνα με έναν από τους διασημότερους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας, Θίοντορ Ντοστογιέφσκι. Με αυτή τη φράση, θέλησα να ξεκινήσω αυτό το άρθρο, μια φράση με την οποία θα μπορούσα να πω ότι ταυτίζομαι απολύτως. Και ταυτίζομαι, γιατί με ένα χαμόγελο ή και με ένα βλέμμα ακόμα, μπορώ να ξεχάσω κάθε λύπη ή θλίψη με κατακλύζει. Μπορώ να ξεχάσω το οτιδήποτε , και να χαμογελάσω και να νιώσω ευτυχισμένη. Και νιώθω έτσι, γιατί σκέπτομαι πως τα παιδιά αντλούν χαρά από το πιο μικρό πράγμα, ένα παγωτό ας πούμε, κάτι το οποίο για εμάς ίσως να φαίνεται «ασήμαντο» χωρίς όμως απαραίτητα να είναι. Για κείνα όμως ,μπορεί να είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο, εκείνη τη στιγμή που νιώθουν ότι θέλουν να το φάνε. Επίσης τα παιδιά, έχουν μια απίστευτη αθωότητα και καλοσύνη, μιας δε κρατάνε κακίες και ακόμα και αν τσακωθούν με τους φίλους τους, σε 1 ώρα θα το έχουν ξεχάσει και θα είναι πάλι χαρούμενα γιατί απλά παίζουν με τη παρέα τους . Ή άλλες φορές, τα βλέπω να χαίρονται με μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι , μια χειρονομία τρυφερότητας. Τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι, καλά δε μπορούν όλοι οι άνθρωποι να είναι έτσι, να χαίρονται έτσι, να εκτιμάνε τις στιγμές έτσι , τους ανθρώπους έτσι, να είναι ευγνώμονες και να έχουν αυτή την αγνότητα στη ψυχή τους; Δε μπορώ εγώ να χαίρομαι έτσι; Να συγχωρώ τόσο γρήγορα; Να ξεχνάω τόσο εύκολα; Να μην κρατάω κακία; Να μην είμαι άπληστη; Να χαίρομαι και να απολαμβάνω τη κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό και να μην αγχώνομαι για τα πάντα και να προσπαθώ να θέλω να τους ευχαριστήσω όλους και να ξεχνάω τι θέλει και τι κάνει χαρούμενη τη Χριστίνα ; Κάποιες από αυτές τις σκέψεις αποτελούν κομμάτι της ζωής πολλών ανθρώπων , και σίγουρα μπορώ να πω της δικής μου. Σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να έχω και εγώ αυτή την αγνότητα, την αθωότητα, την ανιδιοτελή αγάπη που έχουν τα παιδιά, που δίνουν χωρίς να περιμένουν, που αγαπάνε χωρίς να τους νοιάζει τι θα πάρουν, που παίζουν και το ευχαριστιούνται με τη ψυχή τους, που συγχωρούνε, που δεν αφήνουν τίποτε κακό να μπει μέσα τους ,ή και που ακόμα και αν αφήσουν δε θα διστάσουν να ζητήσουν συγνώμη και συγχώρεση, που είναι ανέμελα, που δε ντρέπονται, που είναι ο εαυτός τους και δε νοιάζονται πόσο θα είναι αρεστοί και αποδεκτοί από τους άλλους. Kάποιες φορές τα καταφέρνω και αφήνω το παιδί που είναι μέσα μου να χαρεί και να εκφραστεί, άλλες φορές πάλι όχι , δυσκολεύομαι και δε τα καταφέρνω. Ίσως και γι αυτό να
θαυμάζω και να λατρεύω τόσο πολύ τα παιδιά γιατί είναι ελεύθερα, ξένοιαστα, αγαπάνε ολόψυχα και έχουν τεράστια καλοσύνη και αγάπη για όλους. Εδώ, σίγουρα θα πουν κάποιοι ότι όλα τα παιδιά δεν είναι έτσι και όντως δεν είναι, όπως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι, και διαφέρουν και συμπεριφέρονται διαφορετικά και έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες και προσωπικότητες και παρουσιάζουν σαφώς διαφορές στην ανατροφή αρχών και αξιών και στην καλλιέργεια τους ως άτομα σε συναισθηματικό, πνευματικό και κοινωνικό επίπεδο. Όσο και αν διαφέρουν όμως οι άνθρωποι σε μικρή ή σε μεγάλη ηλικία, όλοι , θεωρώ ότι μοιάζουν σε ένα πράγμα: όλοι θέλουν να νιώθουν αγάπη. Όλοι το θέλουμε είναι η αλήθεια, αλλά πολλές φορές το ξεχνάμε, συνειδητά η ασυνείδητα. Οι υποχρεώσεις , τα έξοδα, η δουλειά, η καθημερινή ρουτίνα, η προσπάθεια μας να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε όλες τις απαιτήσεις της ζωής, μας κάνουν να ξεχνάμε τα πιο απλά πράγματα που μπορούν να μας κάνουν χαρούμενους όπως είναι μια αγκαλιά , ένα παιχνίδι με την οικογένεια ή τους φίλους μας, μια βραδιά στην παραλία και με ωραία παρέα. Τα απλά πράγματα, οι απλές στιγμές, οι δικοί μας άνθρωποι , οι οποίοι αυτοί είναι τελικά που δίνουν χρώμα και νόημα σε όλες μας τις στιγμές, εμπειρίες , αναμνήσεις. Και όμως όλα αυτά τα ξεχνάμε, και βιαζόμαστε να περνάει ο χρόνος για να αποφύγουμε ή να ξεχάσουμε δύσκολες στιγμές, ξεχνώντας πως μπορούμε να προσκομίσουμε τις πιο ωραίες χαρές και όμορφες στιγμές από το παρόν μας, όσο δύσκολο και σκοτεινό και αν μοιάζει. Νομίζω και γι αυτό στενοχωριόμαστε και βλέπουμε πάντα τα αρνητικά και τα άσχημα σε εμάς, στους άλλους γύρω μας και παντού. Γιατί ξεχνάμε ότι η ευτυχία βρίσκεται στα πράγματα που δεν είναι πράγματα, αλλά είναι στιγμές, άνθρωποι, και πολλές φορές ο ίδιος μας εαυτός. Ίσως και ένας από τους λόγους που να επέλεξα το επάγγελμα της δασκάλας, να ήταν να θυμηθώ και να έρθω σε επαφή ξανά με ένα κομμάτι του εαυτού μου, της προσωπικότητας μου, της παιδικής αθωότητας και αγνότητας, το οποίο αν και αποτελεί κομμάτι του χαρακτήρα μου, πολλές φορές το χάνω και δε το βρίσκω πάντα εύκολα. Η επαφή, η επικοινωνία και η συναναστροφή με τα παιδιά , θεωρώ , ότι θα με βοηθήσει να αναθεωρήσω, να αμφισβητήσω και να ορίσω ξανά τον εαυτό μου και όλα αυτά που με πρεσβεύουν σαν άτομο και οντότητα. Μα κυρίως , θεωρώ ότι το επάγγελμα του παιδαγωγού θα συμβάλλει ώστε να βρω ξανά το μικρό μου εαυτό και να μάθω από αυτόν. Γιατί όπως και να έχει, αν και ο δάσκαλος μαθαίνει στα παιδιά γνώσεις, δεξιότητες, πιστεύω ότι η προσφορά των παιδιών είναι μεγαλύτερη , μιας και η συμπεριφορά τους μπορεί να μας διδάξει ήθος, αγάπη αλτρουισμό και να μας κανει καλύτερους ανθρώπους. Η συνύπαρξη με παιδιά, θαρρώ, ότι προσφέρει εξέλιξη , βελτίωση μιας και μας κάνει να σκεφτούμε και να
αναθεωρήσουμε στάσεις, σκέψεις και συμπεριφορές μας και να αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τις καταστάσεις στη ζωή μας, υιοθετώντας απλές, αισιόδοξες και χρήσιμες πρακτικές στη ζωή μας. Με θεωρώ σαφώς, πολύ τυχερή, που θα δουλέψω με παιδιά, γιατί θεωρώ ότι τα μαθήματα ζωής που θα λάβω από τα παιδιά , θα είναι σαφώς περισσότερα από αυτά που θα δώσω, αλλά σίγουρα θα κάνω το καλύτερο που μπορώ. ( υπόσχομαι να προσπαθήσω χαχαχαχα ) Δε ξέρω τι δασκάλα θα γίνω και αν θα είμαι καλή, ξέρω όμως ότι δουλεύοντας με παιδιά , μόνο οφέλη θα έχω, ακόμα και όταν με τρελαίνουν ή με θυμώνουν ή με στενοχωρούν, πάλι κερδισμένη θα είμαι, γιατί και σε αυτές τις περιπτώσεις θα με διδάσκουν υπομονή, κουράγιο και ελπίδα και επιμονή για το καλύτερο. Φυσικά, όλα αυτά τα οφέλη δε τα αποκομίζει κάποιος δουλεύοντας με παιδιά, μόνο. Αρκεί να κοιτάξει καλά μέσα στη ψυχή του, να κοιτάξει από τα έξω προς τα μέσα, να έρθει σε επαφή ξανά με τον μικρό του εαυτό, που όλα τα έβλεπε πιο απλά και όμορφα, να συνδιαλεχθεί με αυτόν , να συμφωνήσει , να διαφωνήσει, να αμφισβητήσει, δε πειράζει δε τα πάμε καλά με τον εαυτό μας πάντα, όπως άλλωστε και με τους άλλους γύρω μας. Η προσωπική ευτυχία βρίσκεται μέσα μας, αρκεί να δούμε με τα μάτια της ψυχής μας και να αντικρίσουμε τον εαυτό μας, το μικρό παιδί που υπήρχε υπάρχει και θα υπάρχει μέσα μας και τότε πολλά μαγικά και απίστευτα πράγματα μπορεί να συμβούν. Αρκεί να είσαι γενναίος, να πάρεις το κλειδί που σου προσφέρεται , να σε ξεκλειδώσεις και να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, όλα όσα σε κάνουν να είσαι εσύ, την αθωότητα σου και, τον μικρό παράδεισο που κρύβεις μέσα σου , που κρύβουμε όλοι μέσα μαςςς! Λίγο θάρρος, λίγη τόλμη και όλα μπορεί να συμβούν...... Φτάνει να πάρεις το ρίσκο και να ανακαλύψεις όλα αυτά που θα σε απομακρύνουν άλλοτε, μα σίγουρα κάποτε θα σε οδηγήσουν στην ευτυχία σου!!!