Κλωστή από μετάξι (Μέρος Α')
Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Ειρ΄ήνη Πατατανέ, μαθήτρια της Γ' Λυκείου...
@Ειρήνη Πατατανέ
« Έγραφα και όπως κεντούσα τις λέξεις, η μορφή σου άρχισε να παίρνει μορφή. Δεν ήθελα να σε αποτυπώσω πάνω στο χαρτί, αλλά εμφανίζεσαι χωρίς την βούλησή μου, πλέον. Δεν με ελέγχω, μα ούτε με προστάζω να το κάνω. Πήρα μια απόφαση: Να αφήσω την σκέψη σου να πάρει τον πλήρη έλεγχο του μυαλού μου. Και αυτό, όχι επειδή έχω εμμονή μαζί σου. Είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργήσω...»
Θυμάται το τέλος του βιβλίου της και τα μάτια της αρχίζουν να θολώνουν. Λέξεις διάσπαρτες κρέμονται πάνω στην άκρη των χειλιών της, όμως δεν τολμάνε να ξεπηδήσουν. Γίνονται ένα με τον αναστεναγμό που εμφανίζεται, ξαφνικά, από τα βάθη των πνευμόνων της. Και μετά χάνονται μαζί με την ελπίδα, η οποία αρχίζει να ξεθωριάζει. Τώρα δεν υπήρχε σωτηρία. Δεν υπήρχαν παρακαλετά, ούτε χώρος για εξιλέωση. Υπήρχε μόνο εκείνη και αυτό που έβλεπε.
Η φλόγα της φωτιάς που έκαιγε, ήταν έντονη. Ένιωθε την ζεστασιά της να πέφτει άγρια πάνω στο δέρμα της, τυλίγοντάς το σφιχτά. Μα δεν την ενόχλησε ούτε λεπτό. Γιατί η ενόχληση της φωτιάς, δεν ήταν τίποτα μπροστά σε εκείνη του θεάματος που είχε χαραγμένο στα μάτια της. Σηκώθηκε, απότομα, από το ξερό κούτσουρου ενός δέντρου, στο οποίο καθόταν και τον πλησίασε. Τα μάτια του άνοιξαν, διάπλατα, μόλις αντίκρισαν την κορμοστασιά της. Ψηλή, αδύνατη, με μαλλιά που έλουζαν τους ώμους της σαν καταρράκτες.
-«Θεανώ;», απόρησε, σπρώχνοντας την κοπέλα που κρατούσε αγκαλιά μακριά του.
-«Το ήξερα ότι θα μου την έφερνες κάποια στιγμή, απλά δεν υπολόγιζα να το κάνεις τόσο γρήγορα.», αποκρίθηκε εκείνη και ένας λυγμός ξέφυγε ,βιαστικά, από μέσα της.
-«Άσε με να..», πήγε να μιλήσει, μα η φωνή της τον διέκοψε.
-«Να μου εξηγήσεις; Τι; Πως βρέθηκε στην αγκαλιά σου κάποια που δεν είναι εγώ; Δεν θέλω να ακούσω.», είπε και άρχισε να απομακρύνεται από κοντά του, πριν προλάβει να ακούσει τι είχε να της πεις.
Περπατούσε για αρκετή ώρα, χωρίς να ξέρει, ακριβώς, το που πήγαινε. Τα φώτα της πόλης φάνταζαν σαν πολύχρωμα λαμπάκια στα μάτια της και, η συντροφιά της μουσικής από τα ανοιχτά καταστήματα, της έκανε παρέα, ώσπου απομακρύνθηκε. Τώρα δεν ακουγόταν μουσική και, τα φωτάκια που μέχρι πριν υπήρχαν παντού, πλέον σπάνιζαν όσο περνούσε η ώρα. Ξαφνικά, εκεί που έκανε το ένα βήμα μετά το άλλο, έφτασε μπροστά από ένα άδειο παγκάκι. Ήταν το μοναδικό παγκάκι που μπορούσες να δεις, πριν αφήσεις την πόλη πίσω σου. Κοντοστάθηκε για λίγο, μα πήρε την απόφαση να κάτσει, κι ας ήταν αργά το βράδυ.
Ακριβώς απέναντι, υπήρχαν λίγα δέντρα και μια τεράστια έκταση από γρασίδι. Το φεγγάρι έμοιαζε με πελώριο πολύτιμο λίθο, κάνοντας το τοπίο ακόμα πιο όμορφο. Το πανέμορφο, γκριζογάλανο φως του, πρόσφερε το χάδι του σε ό,τι υπήρχε κοντά, από τα φυτά, μέχρι τα καστανόξανθα μαλλιά της. Αυτό που αντίκριζαν τα μάτια της, την έκανε να ανατριχιάσει από δέος και συγκίνηση, πόνο και θλίψη. Έβγαλε ένα τετράδιο και ένα μολύβι από την τσάντα της και άρχισε να γράφει τις σκέψεις της. Ήταν σαν οι λέξεις να βγαίνουν από μόνες τους και το μυαλό της, απλά, της υπάκουε, καταγράφοντάς τες.
Όταν τελείωσε, ανύψωσε το βλέμμα της προς την μεριά του φεγγαριού και άρχισε να παρατηρεί τα άστρα. Εκείνα, της ανταπέδιδαν το βλέμμα, μόνο που, αντί να την κοιτάνε με τα μάτια, την κοιτούσαν με την λάμψη τους. Η αμοιβαία, αυτή, προσφορά, κράτησε για μερικά λεπτά, ώσπου το τηλέφωνό της χτύπησε και τα διέκοψε όλα. Άνοιξε, βιαστικά, την μικρή θήκη στο μπροστινό μέρος της τσάντας και το πήρε στα χέρια της. Δυστυχώς, όμως, το όνομα που έγραφε η οθόνη του, δεν ήταν εκείνο που περίμενε να δει. Έβαλε το ακουστικό στο αυτί της και απάντησε.
-«Έλα», απάντησε, απότομα.
-«Έλα, γιατί έφυγες έτσι; Που είσαι;», άρχισε να ρωτάει η φωνή στην άλλη άκρη του ακουστικό.
-«Τίποτα το σοβαρό, απλά είμαι λίγο κουρασμένη.», απάντησε εκείνη και τα δάκρυα δεν άργησαν να διεκδικούν έδαφος, ξανά.
-«Εντάξει, τότε, τα λέμε αύριο.»
-«Τα λέμε..», είπε και έβαλε το κινητό πίσω στην θέση του.
Σήκωσε, ξανά το βλέμμα στον ουρανό, αυτή την φορά, κοιτώντας την Σελήνη. Ήταν η ώρα να πάει σπίτι... .