Ημερολόγιο Σκέψεων: Οξυγόνο

Γράφει για το PhyloSofia ON η Μαρία Κούρταλη, φοιτήτρια Κλασσικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ...
@Μαρία Κούρταλη
Η ζωή κυλάει και μαζί της κυλάμε κι εμείς. Κι όσο προχωράει, προχωράμε κι εμείς. Μεγαλώνουμε, μεγαλώνει το σώμα μας, το μέσα μας. Αλλάζουμε. Μα ένα κομμάτι του μυαλού μας μένει πίσω και σκέφτεται, σκέφτεται και μένει πίσω. Σκέφτεται το παρελθόν, κλωθογυρίζει γύρω του, προσκολλάται πάνω του, παθαίνει εμμονή. Έτσι, δημιουργείται στο κεφάλι μας ένας βάλτος που όλο μεγαλώνει. Η σκέψη μας σαν έντομο έλκεται από το βαλτωμένο νερό, το μολυσμένο, το βρώμικο. Η εμμονή γίνεται φόβος και η σκέψη μολύνεται. Τότε από αυτήν αρχίζει να στάζει νερό, βρώμικο νερό. Και στάζει κατευθείαν πάνω στην καρδιά και σταγόνα-σταγόνα την καίει με το δηλητήριο του και δημιουργείται μια πληγή που όλο μεγαλώνει και η καρδιά πονάει. Πονάει από πράγματα που έγιναν, τελείωσαν, πέρασαν και δεν αλλάζουν. Πόσο ανόητο ακούγεται αλήθεια αυτό; Πράγματι είναι!
Ένα άλλο κομμάτι του μυαλού μας τρέχει, φαντάζεται, οραματίζεται, σκέφτεται το μέλλον. Στην αρχή ένα λεπτό, στη συνέχεια δύο, τρία, τέσσερα, αργότερα ώρες ολόκληρες. Ζει για το μέλλον. Χάνει το παρόν για να ζει στο μέλλον. Και κάνει το κορμί να εισπνέει έναν αέρα ασφυκτικό, μολυσμένο, ανθυγιεινό. Φουσκώνει τα πνευμόνια μας με άγχος και όσο προσπαθούμε να πάρουμε ανάσα τόσο πιο βαθιά πνιγόμαστε. Η φωνή μας δεν βγαίνει, δεν μπορούμε να φωνάξουμε για βοήθεια! Κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει.
Μόνο εσωτερική μπορεί να είναι η σωτηρία μας. Μόλις κάνουμε ανακωχή με το παρελθόν μας και τον εαυτό μας, μόλις συμφιλιωθούμε μαζί τους, τότε στα λεπτά σωληνάκια που λέγονται φλέβες θα κυλήσει οξυγόνο που θα γιατρέψει την καρδιά και το μυαλό μας. Όλες η πληγές μας θα κλείσουν. Ας αρχίσουμε τότε να ζούμε για το παρόν. Το παρελθόν χάθηκε, το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα. Ο άνθρωπος που ζει στο παρόν ας ζει το παρόν και ας ζει για το παρόν. Άλλωστε μόνο το παρόν ανήκει στον τωρινό εαυτό του.