Ημερολόγιο Σκέψεων: Μια Νέα Εκδοχή
Γράφει για το PhyloSofia ON ο Αδαμάντιος Ευριπιώτης, φοιτητής Κλασσικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ...
@Αδαμάντιος Ευρυπιώτης
Ήρθες πρώτη φορά στη ζωή. Ένας άνθρωπος χωρίς να ξέρεις τι είσαι, έχοντας μόνο ένα όνομα και τι ον είσαι. Μια κοινή εκδοχή όλων των έμβιων στη στιγμή της γέννας, που σε κρατάνε στα χέρια οι γονείς σου, βλέποντας πολλά για σένα, τι δυνατότητες και χαρακτήρα μπορούν να σου δώσουν. Κάτι όμως που κάποια στιγμή, σε κάποια σημεία θα θελήσεις να αφήσεις και το δικό σου στίγμα, τη δική σου υπογραφή σε αυτή τη ζωή πριν το τέλος της, όχι των άλλων.
Έτσι λοιπόν, συνέχιζες να μεγαλώνεις, έμαθες να τρως, να μιλάς, να περπατάς, να γράφεις, να εκπαιδεύεσαι, να κάνεις φίλους. Είχες ένα μπούσουλα που έδειχνε τι αφετηρία έχεις μαζί με όλους, μία μάζα ανθρώπων που όλοι κινούνται σε μία κοινή <<τσουλήθρα>> ονόματι κύκλος της ζωής. Έμαθες ότι σου έδιναν οι γονείς σου, οι μεγαλύτεροί σου, οι δάσκαλοί σου και πάντα θα μαθαίνεις μέχρι το τέλος σου, τη τελική σου ολοκλήρωση.
Η πορεία αυτή όμως, κατάντησε μονότονη και βαρετή πριν καν τη μέση της μέσης της. Ήθελες να αφήσεις ένα στίγμα, κάτι που ήθελες να αλλάξει τη μοίρα, που θα μπορούσε να έχει μία μάζα ανθρώπων που να ήταν ίδια σε όλα της τα στοιχεία. Ανακάλυψες το διαφορετικό, έδωσες μια νέα έννοια στο τι είσαι και τι αναλογεί για σένα. Μία νέα εκδοχή του εαυτού σου που θα έφερνε μια καινοτομία, μία αλλαγή στη καθημερινή ρουτίνα της ζωής σου, κάτι που θα άλλαζε τον ευρύτερο κύκλο προς το καλύτερο. Ξεκίνησες να σχεδιάζεις, να πράττεις, να μιλάς, να προτείνεις, να καινοτομείς, να βρίσκεις οτιδήποτε καινούργιο θα έδινε μια νέα έννοια και προσαρμογή στο εγώ σου.
Συνάντησες όμως δυσκολίες. Σε εμπόδισαν, σε ταλαιπώρησαν, σε κορόιδεψαν, σε <<πάτησαν>> κάτω και σε διέλυσαν. Ένιωσες ότι έπρεπε να είσαι μόνο ένα μέρος μιας μεγάλης μάζας, ενός όχλου που έμενε σταθερά στα δικά του πιστεύω, γιατί πίστεψαν ότι θα φέρεις κάποια απειλή, κάτι ξένο και ανήκουστο για τα αυτιά τους. Σε άφησαν να κρίνουν κάθε πράξη σου, κάθε βήμα, κάθε ανάσα που έπαιρνες όταν ήθελες να ακουστείς, να εξωτερικεύσεις τον πόνο σου, τη δίψα σου για δικαιοσύνη και σε κατηγόρησαν για τα λάθη τους. Δημιούργησαν μία ρέπλικα, ένα αντίγραφο του ίδιου τους του εαυτού, που στη πορεία έκοβαν αργά και βασανιστικά τα φτερά σου σε έναν ατέρμονα κύκλο που θα προχωρούσε στους απογόνους σου και σε κάθε παρακλάδι της ανθρώπινης ζωής.
Θέλεις ένα κλειδί; Υπάρχει μόνο ένα, η ΠΑΛΗ. Κάνε μια νέα αρχή, δείξε τι πραγματικά είσαι σε όλους. Βελτιώσου συνεχώς σε ένα προσωπικό αγώνα που θα φέρει μια ριζική αλλαγή σε εσένα και τους γύρω σου, ακόμα και στη κοινωνία. Αγνόησε τις προκαταλήψεις τους, τις αμφιβολίες και την άσκοπη επιβολή της εξουσίας τους πάνω σου και μη λούζεσαι με τα λάθη των άλλων σαν να είναι τα δικά σου. Σπάσε τα δεσμά των λαθών και της παράνοιας τους. Αναγεννήσου από τις παλιές στάχτες του φόβου σου σαν τον φοίνικα και γίνε αυτό που ήθελες και προόριζες να γίνεις. Δείξε τους τι σου έμαθαν σε συνδυασμό με ο,τι έμαθες μόνος σου και ξεπέρασε τα όριά σου. Γίνε μια συνεχή αυτοβελτιούμενη εκδοχή σου. Γίνε ο εαυτός σου. Δεν υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο από αυτό που ξέρεις ότι είσαι και δείχνεις, τίποτα.
Τίποτα δυνατότερο από έναν πεσμένο άνθρωπο που
ξαναφτιάχνει τον εαυτό του... .