Ημερολόγιο Σκέψεων: Η Σπίθα
Γράφει για το PhyloSofia ON η Μαρία Κούρταλη, φοιτήτρια Κλασσικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ...
Μέσα μας, στο κέντρο του κορμού μας, υπάρχει ένα αγρίμι. Και κατοικεί μέσα μας. Εμείς του δίνουμε όλη μας τη στοργή και την αγάπη. Το ταΐζουμε, το ποτίζουμε, του χαϊδεύουμε τη ράχη! Του δίνουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε γιατί νομίζουμε ότι μόλις το ικανοποιήσουμε θα γίνουμε ευτυχισμένοι. Μα αυτό μένει πάντα ανικανοποίητο κι όλο ζητάει κι άλλο... Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο! Ώσπου μας ρουφά όλη την ενέργεια. Σκύβουμε το κεφάλι και το υπηρετούμε, κι όλο του δίνουμε.
Λίγο πιο ψηλά και αριστερά υπάρχει η καρδιά και στο βάθος της υπάρχει μια σπίθα. Εμείς, όμως, δεν την βλέπουμε γιατί πάντα ελπίζουμε ότι θα ικανοποιηθεί το αγρίμι και ότι τότε θα γίνουμε ευτυχισμένοι. Αλλά το αγρίμι πάντα ζητάει κι εμείς πάντα του δίνουμε. Αυτός ο αέναος κύκλος μας τυφλώνει! Το σώμα κουράζεται το μυαλό, εγκλωβίζεται, η καρδιά παγώνει αλλά η σπίθα πάντα εκεί, ζωντανή, μας περιμένει.
Κι όταν πια μείνουμε για λίγο μόνοι μας καταλαβαίνουμε ότι το αγρίμι είναι άπληστο και ότι οι κόποι μας είναι μάταιοι. Και προσπαθούμε να του αντισταθούμε. Αυτό στην αρχή εξαγριώνεται και μας τρομάζει. Αλλά όσο εμείς αντιστεκόμαστε, όσο επίπονο και αν είναι αυτό, η σπίθα μεγαλώνει κι όσο αυτή μεγαλώνει θερμαίνεται ξανά η καρδιά μας. Όταν μεγαλώσει αρκετά αρχίζει να αναβλύζει από αυτή μια ευωδιά που μεθά και κοιμίζει το αγρίμι. Μεγαλώνει κι άλλο και αντανακλάται στα μάτια, στις σκέψεις, στα λόγια, στις πράξεις μας.
Αυτή η σπίθα είναι τα καλά και ευγενικά συναισθήματα του ανθρώπου. Το αγρίμι είναι ο εγωισμός μας.
Μαρία Κούρταλη