Ημερολόγιο Σκέψεων: Δεν φοβάμαι
Γράφει για το PhyloSofia ON η Μαρία Κούρταλη, φοιτήτρια Κλασσικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ...
Δεν φοβάμαι το σκοτάδι. Είδα πριν λίγο τον ήλιο να δύει, θαμπό και πύρινο. Αλλά ξέρω, δεν χάνει την πορεία του. Πάντα, αργά και σταθερά, στους ρυθμούς της φύσης. Δεν φοβάμαι τη νύχτα. Μεγάλη και δύσκολη μα θα περάσει. Το μάθαμε πια ! Δεν φοβάμαι το σκοτάδι της φύσης γιατί ο ήλιος θα βγαίνει πάντα .Φοβάμαι το σκοτάδι του ανθρώπου . Το δικό μου σκοτάδι. Που αύριο δεν θα υπάρχει δέντρο για να αγκαλιάσει τη γη με τις ρίζες του, που δεν θα υπάρχει οξυγόνο να ζήσουν τα ζώα ,που δεν θα υπάρχει ζώο να στολίσει τη γη , που δεν θα υπάρχει πουλί να κελαηδήσει. Και λυπάμαι γιατί αύριο το παιδί δεν θα 'χει λουλούδι να μυρίσει και ντρέπομαι γιατί φρόντισα να τα κόψω όλα εγώ. Δεν θα υπάρχει ζώο να νιώσει το παιδί το χάδι του και θα φταίω εγώ. Εγώ που θανατώνω τόσα χρόνια τον πλανήτη αργά και βασανιστικά και που ποτέ δεν κοιτώ πίσω να δω τι επέμεινε, να μάθω από τα λάθη μου. Εγώ που κάνω ότι δεν βλέπω, ότι δεν ακούω, ότι δεν ξέρω, ότι δεν αισθάνομαι. Καιρός όμως να ξεβολευτώ. Είναι δυνατόν να χαθούν όλα τα άλλα για να ζήσω εγώ; Άργησα να ανοίξω τα μάτια μου και αυτό με τρομάζει πιο πολύ από όλα. Άργησα να κοιτάξω πόσες αλήθειες είχα κρύψει πίσω από το μεγάλο εγώ μου και θα ήταν υποκρισία να πω ότι δεν είναι αργά. Γιατί είναι αργά . Αλλά επειδή το παρελθόν δεν αλλάζει, ας δούμε τουλάχιστον το παρόν. Ας φυτέψουμε τουλάχιστον από ένα δέντρο. Σπουδαία υπόθεση το δέντρο! Ίσως έτσι να φτιάξουμε ένα δάσος και ίσως τότε η φύση να μας συγχωρέσει. Και ίσως τότε να μάθουμε να ζούμε ειρηνικά και να μην πολεμάμε όλα αυτά που τελικά μας χαρίζουν τη ζωή μας. Μακάρι να προφτάσω να φυτέψω αυτό το ένα δέντρο. Ίσως τότε να υποφέρω λιγότερο, ίσως τότε να έχω λιγότερες τύψεις, ίσως τότε να με συγχωρέσω... .