I'm in pain...
Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Σοφία Σιμέλα Θωίδη, φοιτήτρια Κλασσικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ...
@Σοφία Σιμέλα Θωίδη
Όταν μια γυναίκα, από τον Βορρά, τον Νότο, τη Δύση και την Ανατολή, μίλησε για όλες εκείνες τις γυναίκες που έχουν πέσει θύματα βιασμού...
Τι κι αν είπα σε όλους καληνύχτα, τι κι αν τα όνειρα τα γλυκά έχουν πετάξει μακριά από εμένα μήνες τώρα; Άλλο ένα βράδυ που δεν μπορώ να κοιμηθώ. Βλέπω ακόμα τα χέρια σου σκελετωμένα να πνίγουν το λαιμό μου όπως τον έπνιξαν εκείνο το απόγευμα, όπως έπνιξες την κάθε μου κραυγή... κραυγές πόνου που δεν άφησες να ακούσει ποτέ κανείς. Αχρήστεψες το σώμα μου, τσαλαπάτησες την ψυχή μου. Με χειρίστηκες τόσο καλά που ακόμα απορώ πως μπόρεσα να αγαπήσω ένα τέρας σαν κι εσένα και να υπομείνω τα βασανιστήρια που μου έκανες δώρα κάθε βράδυ. Έχασα τον εαυτό μου, με ακούς; Έχασα το κορμί μου, την ανάσα μου, την κραυγή μου, την αξιοπρέπεια μου... Μου πήρες ο,τι είχα και δεν είχα και τα διέλυσες μέσα σε ένα βράδυ. Εσύ, ο μεγαλύτερος εφιάλτης που συναντώ κάθε βράδυ στα όνειρα μου... Και ακόμα κι όταν παίρνω τα χάπια της ευτυχίας μου, εξαναγκαστική ευτυχία εγώ τα λέω, και τότε μερικές φορές ο ύπνος δεν με πιάνει, με στοιχειώνει κάθε ίχνος της βρωμερής ανάσας σου. Με έκανες να μην μπορώ πότε ξανά να εμπιστευτώ... Δεν μπορώ να εμπιστευτώ, δεν μπορώ να πέσω με τα μούτρα στον έρωτα όπως παλιά. Γιατί φοβάμαι ακόμα κι όταν περπατάω στο πεζοδρόμιο. Σε μισώ. Σε μισώ με όλη μου την καρδιά, με όλο μου το είναι. Μισώ το κάθε πρωινό μετά τη σκλαβιά που με έκανες να ζήσω δυο βράδια ερημωμένα από κάθε ίχνος βοήθειας. Δυο βράδια, εγώ, εσύ και η αρρώστια σου κάπου σε ένα διαμέρισμα στον Περισσό. Σε μισώ. Πονάω. I'm in pain... .
Δεν μπορώ άλλο πια να παλέψω. Όσα βράδια κι αν χαράκωσα εκείνες τις φλέβες στις οποία κυλά το ίδιο αίμα με αυτό που έσταξε στα χέρια σου όταν πήρες την παρθενιά μου, δεν κατάφερα να σε βγάλω από μέσα μου. Γιατί με έχεις στοιχειώσει. Δεν θέλω να θυμάμαι ούτε τη γεύση σου, ούτε την οσμή κι ούτε και την όψη σου. Ούτε καν το όνομα σου. Γιατί με ακολουθείς ακόμα όμως; Σε κάθε άνδρα πια αντανακλούνται τα αρρωστημένα μάτια σου όπως μου έκανες νοήματα μέσα στο υγρό δωμάτιο να συνεχίσω να υπομένω τα βασανιστήρια σου. Και έπνιγα το κλάμα μου. Έπνιγα την αξιοπρέπεια μου που έπειτα αυτοκτόνησε. Είσαι ένα κτήνος. Ένας θύτης και εγώ για πάντα, αιώνια, ες αεί το θύμα σου. Δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτή τη τρύπα. Ες αεί το θύμα σου. Μακάρι ο Θεός από εκεί πάνω να σε συγχωρήσει, αλλά το άδειο μου σώμα δεν έχει πια λόγο ύπαρξης, είναι έτοιμο να φύγει στην κόλαση που μετά θάνατον με περιμένει. Ζωής κόλαση, θανάτου κόλαση. Τι δεν καταλαβαίνεις από τα λόγια μου; Τον πόνο και τον εμετό που πετά το στόμα μου κάθε βράδυ που η άρρωστη κοιλιά μου σε θυμάται; Κάθε βράδυ που κλείνομαι μέσα στο μπάνιο και ξερνάω τα αγγίγματα σου; Και σε άνθρωπο πια δεν μπορώ να μιλήσω γιατί θα με λυπηθεί, θα μείνει δίπλα μου μόνο και μόνο για να μην πληγώσει το γλυκό κορίτσι. Αλλά όχι! Εγώ θέλω να μείνω στην ιστορία ως η ηρωίδα που σκότωσε το τέρας κι ας είναι ψέμα. Για αυτό θα το κρατήσω για πάντα, ες αεί των αιώνων αμήν ανάμεσα στα χείλια μου όλον ετούτο τον πόνο. Πονάω. I'm in pain...