Η επίπονη αναζήτηση ταυτότητας
Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Ελένη Κιτρομηλίδη, φοιτήτρια Κλασσικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ...
@Ελένη Κιτρομηλίδη
Τι γίνεται όταν «τα καλύτερα σου χρόνια» δεν είναι εν τέλει τόσο χαλαρά όσο σου είπαν;
Φαντάζομαι, η κοινωνία αρκείται σε εκούσιες παρωπίδες και μεσαιωνικής φύσεως γενικεύσεις που καταλήγουν αντί να απελευθερώνουν, να σφίγγουν τον κλοιό γύρω από νέα άτομα.
Θεωρητικά, την αυγή της τρίτης δεκαετίας σου θα πρέπει να έχεις ήδη μπει στη διαδικασία εύρεσης διεξόδων συνεχούς ψυχαγωγίας χωρίς καν να προλάβεις να σκεφτείς αν αυτά τα οποία επιλέγεις (αν και όλοι γνωρίζουμε πως θα ήταν καλύτερη επιλογή ο πληθυντικός εν προκειμένω) είναι όντως όσα επιθυμείς και αν σου εξασφαλίζουν οτιδήποτε πέρα από εφήμερη χαρά.
Η επανάσταση είναι σαφής: Δεν κάνουμε όσα κάνουν οι έφηβοι, πλέον μπορούμε να μη ζητάμε άδεια και χαρτζιλίκι και παράλληλα διαφέρουμε επιδεικτικά από τους φιλήσυχους ενηλίκους που έχουν εκκρεμείς υποχρεώσεις.
Ωστόσο, είναι θλιβερή η συνειδητοποίηση πως η ταυτότητα που διακαώς ψάχνουμε από τότε που έκλεισαν πίσω μας οι πόρτες του σχολείου μαζί και η ασφαλής περίοδος της εφηβείας, δεν βρίσκεται στις επιλογές μας.
Δεν είναι υπονοούμενο στα καλέσματα των φίλων μας. Δεν χορεύεται σε πάρτυ. Δεν αχνοφαίνεται στις «ινσταγκραμικές» φωτογραφίες μας.
Η αλήθεια μας δεν φωτίζει, έπαψε να είναι αυτονόητη τη στιγμή που η ζωή περιπλέκεται. Η αλήθεια δεν μας χτυπάει την πόρτα κάποια στιγμή στα 31, δεν τη φέρνουν τα πτυχία ούτε οι σχέσεις.
Το πολύ αλκοόλ δεν μειώνει την ανθρώπινη φθαρτότητα. Οι παράνομες ουσίες και τα κρυφά τσιγάρα δεν επεκτείνουν την ελευθερία. Το πολύ σεξ δεν επιβεβαιώνει την αυταξία. Ο λίγος ύπνος δεν φέρνει την αιωνιότητα. Η κακή διατροφή δεν αυξάνει τα όρια.
Οι παρεκβάσεις της νεολαίας, σχεδόν καθοδηγούμενες από τους προπάτορες, προδιαγράφουν τη διαιώνιση της ματαιότητας. Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η επίπονη έλλειψη κατεύθυνσης, η ψευδαίσθηση διαφοροποίησης, τα ψευδοδιλήμματα ελευθερίας-ανελευθερίας αν όχι συσσίφεια;
Εκεί, αντανακλάται το κενό μας τόσο έντονα που φαντάζει σαν μια φαεινή αλήθεια.
Οι βραχνιασμένες φωνές, το βιβλίο που άφησες στη μέση, το μισοτελειωμένο αναβράζον στην κουζίνα, το πλυντήριο που δεν άπλωσες, το σκισμένο εσώρουχο, τα αναπάντητα μηνύματα, το άδειο πορτοφόλι, ο πάτος του αμφιβόλου καθαριότητας ποτηριού και η σκόνη στον καθρέφτη που κάθε μέρα σε θολώνουν περισσότερο, ομολογούν πως απομακρύνθηκε πια αυτό που έψαχνες.
Πράγματι, ο χρόνος είναι για να κυλάει χαλαρά, όπως με μαλώνουν συχνά οι αισιόδοξοι φίλοι μου, μα ο χρόνος κυλάει πραγματικά χαλαρά όταν προλαβαίνεις να αναλογιστείς ή ακόμα και να παραδεχτείς πως αναλώνεσαι σε πίξελ και στα τρωτά των άλλων σημεία.
Κάθε μας επιλογή σαν επαιτεία στο παρελθόν και το μέλλον, να δοθεί ένα στοιχείο. Κάθε συλλαβή μια ευγενική παράκληση στους φίλους μας να μας καταλαβαίνουν και να μας καθορίζουν όσο τους καθορίζουμε εμείς. Κάθε βλέμμα μια επιτακτική ανάγκη στους μεγαλύτερους να μας κατευθύνουν, να μας ταυτοποιήσουν, να μας κατηγοριοποιήσουν για να έχουμε κάτι στο οποίο πρέπει να αντισταθούμε. Κάθε κίνηση μια προσπάθεια στατικότητας.
- Συγγνώμη αν σε κούρασα, σπίτι για το «εγώ» μου έψαχνα να βρω με όσα μου'δινες, μιας κι έμοιαζαν σε εμένα. Θα προφασιστώ διαφορά χαρακτήρων ενώ στην ουσία απλώς τους ανταλλάξαμε.
Νεότητα πράγματι σημαίνει να είσαι αεικίνητος, αρκεί η ενέργεια να μεταβαίνει που και που σε εσένα.