Η Αλήθεια του Σήμερα
Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Ειρήνη Πατατανέ, μαθήτρια της Γ' Λυκείου...
@Ειρήνη Πατατανέ
Η ευχαρίστηση που προσφέρει κάθε τι εφήμερο, δεν είναι τίποτα, παρά μόνο μία απλή ψευδαίσθηση. Κάτι άπιαστο, που έχει την τάση να ξεγελάει τον κόσμο, κάνοντάς τον να πιστέψει σε αυτό, μόνο για να τον διαψεύσει αργότερα. Αυτό έγινε και στην περίπτωσή της, με την μόνη διαφορά πως εκείνη γνώριζε. Ήξερε τι θα πει προσωρινό, μα ακόμα κι έτσι, η ελπίδα του μόνιμου την είχε κυριεύσει, κάνοντάς την να ξεχάσει.
Δεν ήταν δικό της λάθος. Οι άνθρωποι, έχουμε την τάση να θεοποιούμε πράγματα, καταστάσεις και συναισθήματα, με δικαιολογία την πεποίθηση της ευτυχίας. Ο έρωτας, η φιλία, η αγάπη και, σε μερικές περιπτώσεις, η μνήμη που συνοδεύει τον καθένα μας, είναι όλα εφήμερα, μα ο άνθρωπος τα θεωρεί «δικά του». Κάτι σαν κτήμα του. Η αλήθεια, όμως, της σημερινής κοινωνίας, είναι πως τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν. Έτσι, σύμφωνα με αυτήν την επικράτηση, την οποία δημιουργούμε με την στάση μας, την αγάπη που, παραδείγματος χάρη, δίνεις εσύ σε κάποιο «αγαπημένο» σου πρόσωπο, μπορείς να την διακόψεις ανά πάσα στιγμή, περιμένοντας από τον άλλον να μην αντιδράσει. Εξάλλου, δεν του ανήκει, απλά του την πρόσφερες, σωστά;
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει, όχι μόνο στην αγάπη, αλλά και σε μία σχέση φιλίας. Είτε είναι ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου, είτε όχι. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την περίπτωση, όπου τα άτομα που αποκαλούνται «φίλοι», είναι του ίδιου φύλου και, μιας κι 'γω είμαι κορίτσι, είναι κορίτσια. Τις, ας τις πούμε, Ιωάννα και Βερίνα. Οι δύο κοπέλες, λοιπόν, περνούν χρόνο μαζί, μοιράζονται μυστικά και κάνουν σχέδια για το μέλλον. Τουλάχιστον, έτσι φαίνεται. Είναι κάτι σαν, αυτό που λέμε, κολλητές.
Ξαφνικά, μία μέρα και χωρίς καμία προειδοποίηση, η μία από τις δύο, αποφασίζει να προδώσει την άλλη, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο. Οπότε διακόπτει, ακαριαία, επαφές μαζί της, ψεύδεται για την πρώην, πλέον, φίλη της σε γνωστούς της και δεν εξηγεί ποτέ τον λόγο που την οδήγησε σε μία τέτοια απόφαση. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, βρίσκει μία δικαιολογία. Σύμφωνα, λοιπόν, με την κατάντια της κοινωνίας, η άλλη κοπέλα θα περίμενε κανείς να μην απορήσει, να μην θρηνήσει για την προδοσία που υπέστη από την «κολλητή» της και, απλά να συνεχίσει την ζωή της, έχοντας στο μυαλό της πως έτσι είναι η ζωή.
Η καραμέλα της ανθρωπότητας του σήμερα, που λέει πως "Πρέπει να φύγεις πριν σε διώξουν.", έχει στοιχίσει την ευτυχία, τον ύπνο και την ψυχική υγεία της μισής, αν όχι όλης, υφηλίου. Γιατί, κυρίες και κύριοι, όταν μεγαλώνουμε παιδιά με μια άποψη σαν κι αυτήν, η φυσική συνέπεια των πραγμάτων είναι να δημιουργούμε ένα πρόβλημα που δεν υπάρχει, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουμε την θεωρεία μας. Δεν είναι λοιπόν, ο κόσμος που χάλασε, είμαστε εμείς που τον διαλύσαμε. Δεν είναι η αγάπη ή η φιλία που δεν υπάρχει, είμαστε εμείς που τα εξαφανίσαμε.
Άρα, λοιπόν, αντί να λέμε στα παιδιά
μας να μην εμπιστεύονται, ας τα διδάξουμε να σέβονται τον άνθρωπο, τα
συναισθήματα και, κατά συνέπεια, την ίδια την κοινωνία. Ας τα μάθουμε να
σκέφτονται καλοπροαίρετα, να δημιουργούν σταθερές σχέσεις και να υμνούν την
ίδια την ζωή. Και τότε, ίσως, και να πλησιάσουμε την «μονιμότητα».