Γιατί δημιουργούνται οι ανθρώπινες σχέσεις;
Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Κυριακή Φουρμούζη, απόφοιτος βοηθού βρεφονηπιοκόμου στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ...
@Κυριακή Φουρμούζη
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον. Έχει έμφυτη την ανάγκη της κοινωνικοποίησης και της συνύπαρξης μέσα στο κοινωνικό σύνολο.
Μέσα από την κοινωνικοποίηση αυτή, καλύπτει κάποιες ανάγκες του και αντίστοιχα καλύπτει ο ίδιος κάποιες ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Τι ανάγκες εκπληρώνονται μέσα από τη σύναψη σχέσεων; Πόσο ουσιαστικές και όχι επιφανειακές μπορούν να είναι οι σχέσεις και τι αποζητά ο καθένας μας ξεχωριστά;
Αρχικά , το πρώτο περιβάλλον που βιώνουμε ως κοινωνικό, είναι από τη γέννηση μας, η οικογένεια. Την οικογένεια μας, δεν την επιλέξαμε, επομένως οι δεσμοί που δημιουργούνται ανάμεσα στα μέλη της, είναι αναγκαίοι. Παρόλα αυτά, αν πάρουμε το παράδειγμα μιας υγιούς οικογένειας, οι ανάγκες που θα αρχίσουν να καλύπτονται σε συνδυασμό με τις σχέσεις των μελών, θα είναι ένα ουσιαστικό δέσιμο, καθώς δεν κερδοφορεί κάποιος μέσα από αυτή τη καθημερινή διαδικασία. Επομένως,
οικογένεια ουσία.
Δευτερεύον , και εξίσου σημαντικό, κοινωνικό σύνολο που θα εισέλθουμε στη ζωή μας, είναι οι παρέες και οι φίλοι μας. Από τη προσχολική ηλικία μέχρι τα γεράματα, ο άνθρωπος διατηρεί παρέες. Ανάλογα με την ηλικία, οι παρέες διαφέρουν, αναπτυξιακά. Στη προσχολική ηλικία, κάνουμε παρέα κατά βάση με όλους, θεωρούμε πως είμαστε φίλοι με όλα τα παιδιά, καθώς προσπαθούμε να προσαρμοστούμε κοινωνικά και να μάθουμε μέσα στη μικρογραφία της κοινωνίας που είναι το σχολείο. Ύστερα, δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο, δημιουργούνται οι παρέες και οι φιλίες από ανάγκη. Είναι οι παρέες του σχολικού περιβάλλοντος που δημιουργούνται για να περάσει ευχάριστα η ώρα, παρόλο που τη δεδομένη στιγμή νιώθουμε πως ίσως και να είναι φιλίες ζωής. Αυτό συμβαίνει διότι αυτή την εποχή, του σχολείου, τα ενδιαφέροντα μας «κουμπώνουν». Μέχρι να γίνει η απομυθοποίηση τους.
Φυσικά, υπάρχουν και οι παρέες από επιλογή που έρχονται μετά το τέλος της σχολικής ζωής. Μετά το τέλος του σχολείου, οι ρυθμοί της ζωής δεν είναι πια οι ίδιοι και δεν συμβαδίζουν πλέον τα ενδιαφέροντα και οι στόχοι μας. Επομένως ξεκινάει το δύσκολο κομμάτι. Να βρεις ανθρώπους να «κλικάρει» ο ρυθμός σας και να υπάρχει μία ροή. Πού καταλήγουμε;
Οι παρέες οι σχολικές είναι επιφανειακές κατά κύριο λόγο, βραχείας χρονικής διάρκειας (εννοείται πως υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα) και η ουσιαστικότητα τους δοκιμάζεται στην ενήλικη ζωή.
Ερωτικές σχέσεις. Να πεις τι; Τόσοι άνθρωποι μόνοι. Ικανοποιούν ανάγκες μοναξιάς, συναισθηματικού κενού και ανάγκες ικανοποίησης. Τι μπορεί να καθιστά μια ερωτική σχέση ουσιαστική; Τα συναισθήματα, ο σεβασμός, η αλληλοκατανόηση. Το να στοχεύει κάπου. Μια κοινή πορεία. Η συναισθηματική επένδυση και ο χρόνος που αφιερώνεις στο υποκείμενο του ενδιαφέροντος σου. Ακόμη και σε δύσκολες στιγμές, η επιμονή και η υπομονή είναι οι αρετές που θα ξεχωρίσουν και θα ενδυναμώσουν το εκάστοτε ζευγάρι.
Ο κοινός στόχος που αναφερθήκαμε πριν, μπορεί να ερμηνευθεί με διάφορες έννοιες. Ένα ζευγάρι μπορεί να έχει ως στόχο να περνάει καλά, ικανοποιώντας κάποιες και όποιες ανάγκες έχει, χωρίς να σημαίνει πως έχουν αναπτυχτεί βαθιά συναισθήματα. Ένα άλλο ζευγάρι μπορεί να στοχεύει σε ένα μέλλον κοινό, συγκατοίκηση, γάμο, παιδιά. Το κοινότυπο που μας έχει μάθει η κοινωνία. Επομένως, ο στόχος ή οι στόχοι διαφέρουν, ατομικά και μέσα στο ζευγάρι. Η χρυσή τομή εδώ, θεωρώ, πως είναι η ειλικρίνεια για να αποφευχθούν τυχόν παρεξηγήσεις. Ο καθένας κάνει σαφές στο σύντροφο του τι ζητά από τη ζωή του και από τον ίδιο, βάζει τα όρια του και επιλέγει αν θέλει να ακολουθήσει αυτό το δρόμο με έναν άλλον άνθρωπο.
Έτσι λοιπόν , θα κλείσουμε με το γνωμικό του Αυρήλιου:
Οι άνθρωποι έγιναν ο ένας για τον άλλο. Ή να τους καθοδηγείς λοιπόν ή να τους δέχεσαι όπως είναι.