Γεννήθηκες άνθρωπος
Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Ουρανία Καθρέπτη, φοιτήτρια Κλασσικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ...
@Ουρανία Καθρέπτη
"Γεννήθηκες μια μέρα φωτεινή, με φτερά ολάνοιχτα και λευκά. Πετούσες πολύ ψηλά και έλαμπες. Τα φτερά σου δεν έλιωναν κοντά στον Ήλιο, δεν ήταν από κερί, μα από ελευθερία, που ποτέ σου δεν εκτίμησες. Ο ουρανός γαλανός ήταν απέραντος και όλος δικός σου. Ο ορίζοντας καθαρός και οι άνεμοι ούριοι, ευνοϊκοί, ήξεραν τον δρόμο.
Και μια μέρα,ξαφνικά,πήρες μαχαίρι και έκοψες τα φτερά σου από τη ρίζα. Έπαψες να κοιτάς ψηλά, ξέχασες να πετάς. Και εκεί που όλα ήταν φωτεινά, τα σκέπασε όλα πυκνό σκοτάδι. Δεν άφησες τίποτα στο πέρασμα σου. Έγινες εγωιστής και κλείστηκες στον εαυτό σου, γι' αυτό θα καταστραφείς ολότελα μια μέρα ,που θα κάθεσαι στη δερμάτινη καρέκλα του γραφείου σου και θα μετράς τη ματαιότητα σε νομίσματα. Και τώρα...ένας υποκριτής είσαι. Ένα ψεύτικο προφίλ στο Instagram, που ξέρει μόνο να εντυπωσιάζει με εικόνες πλαστές, ιδεατές, που θα' θελες να είναι αληθινές. Κροκοδείλια δάκρυα χύνεις κάθε φορά που ακούς τον πόνο του ξένου, χαίρεσαι που δεν είσαι στη θέση του. Δεν κοιμάσαι με συνείδηση ήρεμη, με κούτελο καθαρό και ποτέ πια δεν θα ηρεμήσεις. Στους δρόμους βγαίνεις και επαναστατείς, χωρίς να ξέρεις τον εχθρό σου, ποιον πολεμάς. Αγαπάς την γυναίκα σου και την πληγώνεις με κάθε ευκαιρία, με την παραμικρή αφορμή. Μάλλον γι' αυτό στο τέλος την σκοτώνεις, από την πολλή αγάπη, επειδή δεν ταίριαξε η φάση... . Μπορεί βέβαια εκείνη να έφταιγε που δεν σε αγάπησε ποτέ με τα ελαττώματά σου. Και αφού έκοψες τα φτερά σου, ψαλιδίζεις και αυτά των παιδιών σου, αφού δεν έχουν και πολλές προοπτικές στον κόσμο που τους ετοίμασες. Έπαψες να σέβεσαι πρώτο από όλους τον εαυτό σου, και μετά τους γύρω σου, το σπίτι σου. Έκαψες τα δάση -ή για να το πω πιο κομψά- δημιούργησες χώρο για μεγάλες επενδύσεις, για χρυσές οικονομικές ευκαιρίες. Ξέρεις όλα συνδέονται στην πορεία σου με έναν τρόπο που αρνείσαι να παραδεχτείς. Και αφού δεν σου έμεινε τίποτα άλλο πια για να καταστρέψεις, επέστρεψες στο γραφείο αυτό που ρίζωσες σε όλη σου τη ζωή, για να μετρήσεις για ακόμη μια φορά τα αποθέματά σου. Κρίμα που έβλεπες παντού νούμερα και ποσοστά, που μερίμνησες μόνο για ένα κομμάτι χαρτί, γιατί δεν τρώγεται, δεν σου κρατάει το χέρι, δεν σου σκουπίζει το δάκρυ. Κρίμα ,γιατί κι αυτό θα καεί στην λαίλαπα της ματαιοδοξίας σου. Λυπάμαι για σένα εαυτέ! Γιατί μια ζωή είχες, μια μεγάλη ευκαιρία και την χαράμισες. Λυπάμαι που όλοι σε ονόμαζαν άνθρωπο και μόνο αυτό δεν ήσουν. Λυπάμαι πολύ, απέτυχες. Λυπάμαι που γεννήθηκες άνθρωπος και το αγνόησες. Λυπάμαι... εδώ που έφτασες μάζεψε τα αποκαΐδια που άφησες και τρέξε να σωθείς από την καταστροφή που έρχεται."