Ένας έρωτας φθηνός - Γιάννης Κότσιρας

Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Σοφία Σιμέλα Θωίδη, φοιτήτρια Κλασσικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ...

@Σοφία Σιμέλα Θωίδη

Ένα τραγούδι που προέρχεται από το κατ' εξοχήν μουσικό είδος του πόνου και της θλίψης, από τον χώρο της έντεχνης μουσικής, μιλά στις ψυχές των ακροατών. Όσοι αγαπούν την βελούδινη φωνή και το εύθραυστο ύφος του Γιάννη Κότσιρα, ενός καταξιωμένου καλλιτέχνη με πολλές επιτυχίες στην καριέρα του, σίγουρα θα έχουν αγαπήσει ένα παλιό τραγούδι που όμως δεν σκονίστηκε στην μουσική ντουλάπα του ελληνικού έντεχνου τραγουδιού. Για τι μιλάει όμως αυτό το τραγούδι που λατρεύουμε να ακούμε ξανά και ξανά στο πικάπ μας;

Με τη μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και τους στίχους του Άρη Δαβαράκη, η ψυχή μας τριγυρνά σε εκείνους τους έρωτες που ζήσαμε ή ζούμε και μας στιγμάτισαν. Εκείνους τους έρωτες, στους οποίους αφεθήκαμε, δώσαμε και τις τελευταίες μας ελπίδες για αγάπη και τρυφερότητα και το αντικείμενο του πόθου μας τις εκτέλεσε πυροβολώντας τες στο μισό μέτρο με το πιστόλι της προδοσίας. Καθώς το τραγούδι κυλά θυμόμαστε όλοι στο μυαλό μας αυτόν τον έναν άνθρωπο που μάγεψε το κορμί, το μυαλό και την ψυχή μας και μας έκανε να τον ερωτευτούμε προτού καν δούμε την όψη του. Εκείνος ο ένας και μοναδικός που έκανε το κορμί να λυγίσει εμπρός σε κάθε φόβο και να τρέμει τα βράδια στην ιδέα και μόνο πως η αναπνοή του τριγύριζε ακόμα και τις πιο κρυφές σκαλωσιές του μυαλού μας. Εκείνος, τον οποίο δεν θέλαμε να πληγώσουμε και τόσο πολύ προστατεύσαμε από την δικιά μας πραγματικότητα, και τόσο πολύ προσέξαμε να μην ξυπνήσει ούτε ο πιο παλιός και καλά θαμμένος εφιάλτης του, εκείνος που όμως μας πρόδωσε. Εκείνος που επέλεξε ένα άλλο πρόσωπο για συντροφιά, και μας έκανε να νιώσουμε τόσο λίγοι και μικροί.

Κι είναι ο έρωτας τόσο δυνατός που δεν μας άφησε να ηρεμήσουμε από τους φόβους μας, μας έκανε να μην βλέπουμε καθαρά και να ζηλεύουμε εμπρός στο κάθε στίγμα ενός άλλου ανθρώπου. Τον πληγώσαμε, ενώ τον είχαμε τόσο ψηλά στην καρδιά και το μυαλό μας. Μας πλήγωσε, ενώ τα λόγια του προσπαθούσαν κάπως να μας σώσουν καθώς πέφταμε στο κενό. Τον καταστρέψαμε και έπειτα αυτοκαταστραφήκαμε. Ένας έρωτας που νιώσαμε, βιώσαμε και αγαπήσαμε με πάθος και πόθο. Ένας έρωτας σαν βόμβα ωρολογιακή που περίμενε πως και πως δαιμονικά να μας καταστρέψει, να μας πληγώσει και να ραγίσει, ίσως και να σπάσει τα πιο εύθραυστα του νου. Κι όμως αυτά τα δυο κορμιά πάλεψαν αλλά λίγο πριν πέσουν οι αυλαίες και πριν το χειροκρότημα τους τιμήσει, τότε και μόνο τότε αποφάσισαν να δέσουν το λαιμό της αγάπης τους και να τον κρεμάσουν πάνω σε ένα ξερό δένδρο. Ένας έρωτας που φοβήθηκε. Ένας έρωτας που αυτοκτόνησε. Ένας έρωτας που τελικά έμεινε μοναχός του, με τις δυο ψυχές πλέον να βαδίζουν χωριστά σε άλλες ζωές, άλλες αγκαλιές και άλλους ανθρώπους.

Για αυτούς τους έρωτες λοιπόν, που έκαψαν το κορμί μας, αλλά τους φοβηθήκαμε, ίσως επειδή ήταν πολύ δυνατοί, ίσως επειδή ήταν πιο πάνω από τα μέτρα μας και τα σταθμά μας, για εκείνους τους έρωτες που μας πρόδωσαν τελικά για άλλα σώματα, για αυτούς τους έρωτες μιλά το τραγούδι αυτό. Χωρίς να πέσουν αμαχητί, παλέψαμε και ζήσαμε τα γόνατα μας να ανοίγουν από τις πληγές. Και τελικά που καταλήξαμε; Το αντικείμενο του πόθου μας να μας μισεί, να νιώθει πως εμείς δεν τον αγαπήσαμε, δεν νιώσαμε, πως σταθήκαμε λίγοι εμπρός του, πως δεν τον πιστέψαμε ποτέ και είμαστε κακοαναθρεμένα τέρατα. Και κάπως έτσι άδοξα τελειώνει αυτός ο έρωτας που τόσο όμορφα άνθισε. Με εκείνα τα δυο κορμιά, πλέον έχουν ξεχάσει τον έρωτα πιστεύοντας πως ήταν λίγοι και μικροί για αυτόν τον έρωτα. Ίσως και να ήταν... .

Στίχοι τραγουδιού