Ένα ρομαντικό γράμμα σε κάποιον ανώνυμο ταξιδιώτη
Γράφει για το PhyloSofia ON η Σοφία Σιμέλα Θωίδη, φοιτήτρια Κλασσικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ...
@Σοφία Σιμέλα Θωίδη
Αγαπημένε μου,
Πάει καιρός που έχω να ακούσω νέα σου. Δεν μπορώ να ξέρω που βρίσκεσαι και τι κάνεις, όσο κι αν το μυαλό μου με σπρώχνει να βρω τρόπου να μάθω. Πάντως είμαι σίγουρη ότι δεν με έχει ξεχάσει. Ξέρω ότι είσαι κάπου πνιγμένος και φουρτουνιασμένος στις δουλειές και για αυτό πλέον δεν λαμβάνω μήνυμα σου. Ωστόσο και όσο κι αν εγώ θέλω να μάθω τι κάνεις και που βρίσκεσαι, θα σου στέλνω γράμματα κάθε μέρα, κάθε μήνα και κάθε χρόνο, λεπτό προς λεπτό. Ίσως και να τα διαβάζεις, δεν το γνωρίζω, αλλά γνωρίζω πως η καρδιά μου σε αναζητά.
Η ζωή χωρίς εσένα έχει γίνει μονότονη. Τόσο μονότονη που αρχίζω και ξεχνώ ώρες ώρες πως εγώ σε έδιωξα από τη ζωή μου. Έπειτα βάζω και πάλι τα κλάματα. Μια γιατί μου λείπεις και μια γιατί σε έδιωξα έτσι άκαρδα και τώρα πληρώνω το κόστος. Όπως και να έχει, όταν το μυαλό καθαρίζει και πάλι, μπορώ να βλέπω τα σφάλματα σου. Θυμάμαι πως στη ζωή μας χώρεσες μια ακόμα γυναίκα, πως στην αγκαλιά σου πλέον δεν ήταν μόνο το δικό μου όνομα χαραγμένο και πως δεν έχεις πια καμιά δικαιολογία για όλα αυτά. Ας είναι! Αυτός ήσουν, αυτός είσαι και αυτός θα είσαι. Αυτή όμως θα είμαι και εγώ. Μια γυναίκα που κατάφερες καλά, με επιτυχημένη μαεστρία να ρίξεις στα κύματα των μελί ματιών σου. Κι ας γνωρίζω κάποια πρωινά πως η αγάπη σου δεν άξιζε, αυτό δεν έχει να λέει, γιατί την επόμενη κι όλας στιγμή σε αναζητώ ξανά.
Κι όλο ψάχνω στους διαδρόμους της ψυχής σου μια διέξοδο να βρω, να σε ακολουθήσω και πάλι σε εκείνο το ψέμα που τόσο καλά έπλασες στα μέτρα μου, για να με χωράει και να νιώθω και εγώ έστω και λίγο σημαντική για σένα. Κι ας νιώθω τώρα πια λίγη, αυτό δεν έχει να λέει. Ξέρω πως άλλοι άνδρες εκεί έξω πολύ θα θέλανε να κοιμούνται στου δικού μου κορμιού τα κύματα. Αλλά αυτό ποσώς με ενδιαφέρει. Γιατί εγώ είμαι δοσμένη σε σένα, με έναν όρκο άπιαστο που δεν έχει γραφτεί στα πρακτικά και δεν επιτρέπεται να λεχθεί σε όσους έχουν υγιή νου. Γιατί εάν η λογική μου κυριαρχούσε, τότε θα καταλάβαινε το μυαλό πως είσαι ένας μάγος με κακιά μαγεία πλεγμένη ανάμεσα στα δυο σου χέρια. Πως έχεις κλέψει την καρδιά μου με έναν τρόπο που μόνο η σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου μπορεί να ανακαλύψει και να κάνει πραγματικότητα. Εσένα, εσένα και πάλι εσένα διαλέγω μέσα στα μαύρα σοκάκια της ψυχής και του νου. Κι ας μου τα έκλεψες όλα, εγώ ακόμα σε αγαπώ και σε σκέφτομαι σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τότε που με άφησες και πλέον γράμματα σου δεν πιάνω στα χέρια μου. Ή μάλλον όπως λες και εσύ <<Εγώ είμαι εκείνη που σε έδιωξε από την αγάπη μας>>. Και τα δάκτυλα μου με κοιτάζουν πια με πόνο και παράπονο και κάθε ένα από αυτά με ρωτά που είσαι και τι κάνεις, γιατί δεν ιδρώνουν πια στο άκουσμα του ονόματος σου και που γυρνά η ψυχή σου.
<<Ας είναι>> θα πω άλλη μια φορά. Να με θυμάσαι που και που κάποια βράδια και να μην ξεχνάς να φιλάς το σταυρό εκείνο που σου είχα φορέσει ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι του Απριλίου.
Αντίο αγαπημένε.
Αγγλία 1989