ΕΚΔΙΚΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗ ΦΥΣΗ Ή Η ΦΥΣΗ ΜΑΣ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ;
Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Φισεριστίνα Λάγκε, πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης στο ΕΚΠΑ...
@Φισεριστίνα Λάγκερ
Με αυτές τις ερωτήσεις, που θα μπορούσε να τις πει και κάποιος ρητορικές γιατί μπορεί και να μην επιδέχονται απάντηση, μιας και μερικοί από εμάς μπορούν να έχουν την απάντηση σε αυτά τα 2 ερωτήματα άλλοι όμως όχι, είπα να ξεκινήσω το σημερινό άρθρο.
Απουσίασα λίγο καιρό ενόψει και των γενέθλιων μου, όμως θαρρώ ότι μπορείτε να με συγχωρήσετε λίγο, μιας και 22 έγινα είπα λίγο να το κάψω. Γύρισα όμως μεγαλύτερη ,ωριμότερη ( αν και δε θα το έλεγα χαχαχαχα αλλά λέμε τώρα) και με περισσότερο μυαλό ( χαχα και καλά και πάλι) και με δυναμικό κάμ μπάκ. Ώρα όμως να σοβαρευτούμε και να επιστρέψουμε στη συγγραφή του άρθρου και τον λόγο που έθεσα αυτές τις 2 ερωτήσεις .
Πρόκειται για ερωτήσεις οι οποίες απευθύνονται σε μένα , σε σένα σε όλους, με σκοπό να προβληματιστούμε όλοι για τα γεγονότα που έχουν συμβεί το τελευταίο καιρό αλλά ίσως και τα τελευταία χρόνια και αιώνες.
Με αφορμή τις φωτιές που ξέσπασαν τον τελευταίο καιρό και κατέκαψαν Εύβοια, Βαρυμπόμπη και ένα μεγάλο κομμάτι της Πελοποννήσου, και τις συνέπειες που αυτές είχαν στη γη, τα ζώα και τους ανθρώπους. Περιουσίες καταστράφηκαν, γη άνθρωποι και σπίτια κάηκαν και χάθηκαν και μια θλίψη κατέκλυσε όλο το κόσμο, μα πιο πολύ μια απελπισία και μια απογοήτευση για τους ανθρώπους και τις ενέργειες τους απέναντι προς το περιβάλλον.
Είναι αλήθεια, το γεγονός, ότι οι άνθρωποι δε προσέχουν και δε φροντίζουν το περιβάλλον και το εκμεταλλεύονται προκειμένου να εξυπηρετήσουν προσωπικά τους συμφέροντα και επιδιώξεις, θέτοντας σε κίνδυνο τη φύση, τη χλωρίδα, τη πανίδα και τις επόμενες ανθρώπινες γενιές οι οποίες πρόκειται να λάβουν ΄΄καμένη γη ΄΄σε όλα τα επίπεδα. Και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο χειροτερεύουν τα πράγματα, παρ'όλη τη πρόοδο που έχει σημειωθεί τεχνολογικά και επιστημονικά και την ενημέρωση και την προσπάθεια της περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης, οι άνθρωποι φαίνονται να μη καταλαβαίνουν τίποτε.
Η αδιαφορία, η ανευθυνότητα και ο εγωισμός που επιδεικνύουν οι άνθρωποι οφείλονται, σαφώς στην ηθική κρίση που μαστίζει τη κοινωνία μας, τα τελευταία χρόνια. Μια κρίση που προσεγγίζει την κοινωνία, την οικονομία, το περιβάλλον και δυσχεραίνει όλο και περισσότερο τη διαβίωση και τη ζωή των ατόμων. Και όλα αυτά γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε άπληστα όντα και θέλουμε διαρκώς πράγματα, χρήματα, υλικά αγαθά, επιθυμίες, και δεν είμαστε ευτυχισμένοι με αυτά που έχουμε με αποτέλεσμα να επιζητάμε διαρκώς περισσότερα , και προκειμένου να τα αποκτήσουμε, να χρησιμοποιούμε επιζήμια μέσα, ώστε να επιτύχουμε τους σκοπούς μας. Έτσι, βλάπτουμε εμάς , τους άλλους, τη κοινωνία και τη φύση .
Βέβαια, η φθορά που προκαλούμε , επιστρέφει σε εμάς και αυτό μπορώ να το αναλύσω, πλήρως παρακάτω. Οι φωτιές που καίνε ολόκληρα δέντρα και δάση, για παράδειγμα, οι οποίες στον μεγαλύτερο βαθμό προκαλούνται από ανθρώπους, έχουν ως αποτέλεσμα να μας αφήνουν χωρίς προστασία, μιας και τα δέντρα , όταν βρέχει, μας προστατεύουν από τις πλημμύρες κάτι το οποίο δε γίνεται , όταν αυτά έχουν πάψει να υπάρχουν. Έτσι μπορούμε να πούμε με σιγουριά, ότι το κακό που προκαλούμε στη φύση , μας το γυρίζει πίσω στο διπλό βαθμό. Κάπως έτσι ότι κάνουμε, θα έλεγε κανείς το λουζόμαστε. Και φυσικά δεν είναι μόνο οι πλημμύρες, αλλά και η τρύπα του όζοντος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου και άλλα καιρικά φαινόμενα τα οποία εμφανίζονται εξαιτίας των ενεργειών μας και των ελάχιστων μέτρων που παίρνουμε για να προστατέψουμε το φυσικό μας περιβάλλον.
Κάποιος εδώ θα έλεγε , ότι είμαστε χαμένοι και ότι δεν έχουμε καμιά ελπίδα και ότι αφού κάνουμε τα ίδια λάθη, η σχέση μας με τη φύση θα συνεχίζει να είναι ένας φαύλος κύκλος που ο άνθρωπος θα πληγώνει τη φύση , θα υφίσταται τις συνέπειες και ξανά μανά. ΄
Όμως, εγώ θα τονίσω, και θα υπενθυμίσω , ότι στις φωτιές, υπήρχε εθελοντισμός τόσο ως προς το σβήσιμο αυτών όσο και στη συγκέντρωση πραγμάτων , τα οποία θα συνέδραμαν τους πυρόπληκτους. Παρόλο την ιδιοτέλεια και την απληστία και την κακία που εντοπίζονται στην κοινωνία μας, υπάρχει ακόμα η ανθρωπιά, η ανιδιοτέλεια, ο αλτρουισμός , η αλληλεγγύη, η υποστήριξη , αρχές και ιδανικά τα οποία εμφανίζονται , ιδιαιτέρως στις δύσκολες καταστάσεις. Δηλαδή, όσο και αν υπάρχει διαφθορά στις μέρες μας, πάντα υπάρχουν άτομα που ενδιαφέρονται, που νοιάζονται και θέλουν να βοηθήσουν και να κάνουν το καλύτερο που μπορούν για τους συνανθρώπους τους και να αλλάξουν την κοινωνία και τον κόσμο ξεκινώντας από τους εαυτούς τους.
Έτσι πιστεύω ότι όσα κακά και αν ακούμε, δε πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας και το κουράγιο μας, γιατί υπάρχουν άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης που αγωνίζονται και πάντα θα αγωνίζονται για το αύριο και για να επιτύχουν καλύτερα πράγματα για την κοινωνία. Εννοείται ότι δε φτάνουν μόνο οι δικές τους ενέργειες και πράξεις και θα πρέπει να ενδιαφερθούμε όσοι το περισσότερο γίνεται για το περιβάλλον μας, τη κοινωνία μας, και τη ζωή μας, μιας και αφορά όλους μας το αύριο και όχι μόνο κάποιους μεμονωμένα!
Επομένως , πιστεύω, ότι είναι απαραίτητη όχι μόνο η ενημέρωση για την περιβαλλοντική φροντίδα και προστασία, αλλά κυρίως η μέθεξη και η συμμετοχή σε περιβαλλοντικές ενέργειες και πράξεις, ιδίως από μικρή ηλικία, ώστε να βιώσουν τις περιβαλλοντικές αξίες και αρχές που διδάσκονται και να εκτιμήσουν ακόμα περισσότερη τη φύση , το διπλανό τους και κυρίως τον εαυτό τους. Το καλύτερο θα ήταν και είναι να ενδιαφερθούμε και θεωρητικά και πρακτικά για το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, να το γνωρίσουμε καλύτερα, να το καταλάβουμε, να αναγνωρίσουμε την αξία του και τη σημασία του, ώστε να το προστατεύουμε συνειδητά και με όλη μας την καρδιά, έχοντας επίγνωση τι κάνουμε, και γιατί το κάνουμε !!! Και θα κλείσω με μια σπουδαία φράση του Barry Commoner, Αμερικανού πολίτη και οικολόγου ο οποίος λέει, κάτι το οποίο θα πρέπει να το κατανοήσουμε καλά και έπειτα να το υλοποιήσουμε :
«Η κρίση του περιβάλλοντος είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα και μόνο μια παγκόσμια ενεργοποίηση θα το λύσει.»