Άσπρος τόπος

Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Ειρήνη Πατατανέ, μαθήτρια Γ' Λυκείου...

@Ειρήνη Πατατανέ

Άνοιξε τα μάτια και όλη η άβυσσος ήταν ριγμένη μπρος του. Μαρμάρινοι τοίχοι, στολισμένοι με το πιο «ακριβό» αίμα και ξύλινα πατώματα, βουτηγμένα μέσα σε παλιά χαμόγελα, που τώρα έμεναν κοκαλωμένα. Καναπέδες που κάποτε ήταν άσπροι, τώρα φάνταζαν κόκκινοι και όνειρα που ήταν έτοιμα να ανθίσουν, τώρα ήταν αναγκασμένα να θαφτούν κι αυτά. Η μορφή του απάνθρωπη, στεγνή, στεκόταν μπροστά από τον ,κάποτε, ασημένιο καθρέφτη, που πια είχε γίνει πράσινος από την μούχλα και την υγρασία. Δεν τολμούσε να την κοιτάξει, όμως. Δεν τολμούσε να αντικρίσει στα μάτια το τέρας που έγινε.

Οι όρκοι που είχε δώσει μέσα σε αυτό το κτήριο, ήταν ακόμα χτισμένοι ανάμεσα στο μάρμαρο. Περίμεναν εκεί, σιωπηλοί να του τα θυμίσουν όλα, ένα προς ένα. Η ψυχρότητα της ατμόσφαιρας, δεν τον άφηνε να φύγει, μα ούτε και να μείνει τον ήθελε. Αστραπιαίες δόσεις ανατριχίλας άρχισαν να κυριεύουν το κορμί του, και να τον τρώνε από μέσα προς τα έξω, ραγίζοντας του να κόκαλα. Τίποτε δεν είχε μείνει. Τα είχε σκοτώσει όλα μοναχός του. Κανένας δεν υπήρχε να πάρει την ευθύνη, μόνος εκείνος. Κανένας δεν υπήρχε να τον τιμωρήσει, μόνο η σιωπή.

Όπως αφουγκραζόταν την ατμόσφαιρα, με τα μάτια ερμητικά κλειστά, μια μελωδία άρχισε να καταλαμβάνει τον χώρο του αυτιού του, αναγκάζοντάς τον να ανοίξει τα μάτια. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί που να δικαιολογούσε την μουσική. Η τουλάχιστον, έτσι φαινόταν. Περιεργάστηκε το δωμάτιο που βρισκόταν προσεκτικά και τότε το είδε. Ανάμεσα στα χέρια του μικρού κοριτσιού, που βρισκόταν ξαπλωμένο πάνω στο κρύο πάτωμα, υπήρχε ένα μικρό, μουσικό κουτί. Ήταν ανοιγμένο.

Σάστισε. Το πρόσωπό του άσπρισε και οι παλάμες του άρχισαν να ιδρώνουν. Ένα ρίγος πλημμύρισε τα σωθικά του και το μυαλό του μούδιασε. Δεν ήξερε πως, μα αυτό το αναθεματισμένο κουτί είχε ανοίξει και μαζί με εκείνο και η πύλη προς την κόλαση. Πλησίασε με αργά, μεγάλα βήματα το νεκρό παιδί του. Κάθισε δίπλα του,, προσπερνώντας την μητέρα της, που ήταν πεταμένη στο πάτωμα, και πήρε το κουτί από τα χέρια της. Το έκλεισε. Αλλά η μελωδία δεν σταμάτησε. Το ξανά άνοιξε και έπειτα το έκλεισε ξανά, μα κανένα αποτέλεσμα. Το πέταξε με δύναμη στο πάτωμα και άρχισε να βαριανασαίνει. Πήγε να σηκωθεί, μα ένα άγγιγμα στον ώμο του δεν τον άφησε.

-«Ήρθες μπαμπά;», η φωνή της μεγαλύτερης κόρης του, αντήχησε σε όλο το σπίτι.

Το αίμα του είχε παγώσει και τα πόδια του κόπηκαν απότομα. Δεν το ζούσε εκείνος αυτό. Δεν ήταν αλήθεια.

-«Αντιγόνη;», μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του, χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω του.

-«Γιατί ήρθες, μπαμπά;», ξανά ρώτησε η κοπέλα, πιο δυνατά από πριν.

-«Δεν είσαι αληθινή, είναι όλα στο μυαλό μου!», φώναξε εκείνος.

-«Όχι δεν είμαι αληθινή, εσύ φρόντισες γι'αυτό.»

-«Όχι, φύγε!», ούρλιαξε και, με μια απότομη κίνηση, έριξε το χέρι της κάτω και γύρισε να δει τι γινόταν.

Λάθος του. Δεν έπρεπε ποτέ να το είχε κάνει. Γιατί μπροστά του δεν ήταν η Αντιγόνη, ήταν μια κοπέλα, γύρο στα είκοσι ένα, με σαπισμένο δέρμα, ουλές στα πλευρά από το μαχαίρι και ρούχα μουχλιασμένα από τα χρόνια. Ήταν απλά κάποια που είχε σκοτώσει.

-«Γιατί δεν μιλάς; Δεν σου αρέσει το δημιούργημα σου;», είπε ειρηνικά και αμέσως το σκοτάδι άρχισε να τυλίγει μέσα του κάθε στάλα φωτός. Τώρα δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο καινό και άσπρος τόπος.

@Λογοτεχνία