Ανάσα από μελάνι
Γράφει για το PhyloSofia ΟΝ η Ειρήνη Πατατανέ, μαθήτρια της Γ' Λυκείου...
@Ειρήνη Πατατανέ
Υπάρχουν άπειρες λέξεις που θα μπορούσαν να κοσμούν την ύπαρξή του. Λέξεις που θα μπορούσαν να αγκαλιάζουν κάθε του κύτταρο, προσφέροντάς του την δροσιά της πνοής. Δεν ήμουν εγώ αυτή που φτιάχτηκε για να τον κρίνω. Αλλά κάπως η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να γίνω. Μα όσο κι αν προσπάθησα να βγάλω νόημα, η ψυχή του ήταν αφηρημένη. Όλη του η μορφή ήταν αφηρημένη. Έμοιαζε με τέχνη, φτιαγμένος να δίνει νόημα μόνο σε εκείνον και όσους μπορούσαν να δουν μέσα του. Θλίβομαι που δεν μπόρεσα να δω μέσα του. Αλλά ταυτόχρονα, ένα κομμάτι μου χαίρεται κιόλας.
Ποτέ δεν περίμενα να γνωρίσω κάποιον σαν εκείνον, πόσο μάλλον να αναγκαστώ να τον κρίνω. Κάθε φορά που κοιτάω τα μάτια του, νιώθω πως εκείνα ωριμάζουν ολοένα και περισσότερο. Όπως το καλό κρασί με τα χρόνια, έτσι κι εκείνα. Ωριμάζουν με κάθε βλέμμα που κάνω πως προσπερνώ φευγαλέα, ξέροντας πως είναι ενήμερος ότι το κάνω επίτηδες. Και έπειτα σιωπή. Έρχεται και ρίχνει το πέπλο της πάνω από τα κεφάλια μας, γεμίζοντάς μας ενδοιασμούς και προθέσεις. Γιατί κανείς δεν σε κοιτάει αν δεν έχει πρόθεση. Τουλάχιστον αυτό ξέρω εγώ. Κι όταν η πρόθεση τελειώσει, αρχίζουν οι περιορισμοί. Τα μάτια είναι γεμάτα από δαύτους, νομίζουν πως προστατεύονται έτσι. Μα όταν κοιτάξουν το ίδιο τους το μέσα, το σάπιο του κόσμου όλου έρχεται και δένει, σχεδόν αρμονικά, με το πλούτο τους.
Περίεργα όντα οι άνθρωποι. Περίεργο που νιώθουν σιγουριά με ένα συναίσθημα. Περίεργο που αφήνουν τα «πρέπει» τους να υποτάσσουν τα «θέλω». Εκείνα τα «θέλω» που θα μπορούσαν να σκοτώσουν γι'αυτά. Κι έπειτα και ο έρωτας... Κάποιος είχε πει πως έρωτας είναι το αντιεξουσίασθαι ανυπερθέτως. Δεν ξέρω αν το πιστεύω, πλέον. Όχι μετά το βλέμμα του, τουλάχιστον. Όχι μετά τις λέξεις που έβλεπα να εκτοξεύονται από το στόμα του σαν σφαίρες και να κατευθύνονται στο στομάχι μου. Όχι μετά από εκείνον.
Μακάρι να μην έπρεπε να τον κρίνω. Όχι εγώ. Μακάρι να έπρεπε να το κάνει κάποιος άλλος στην θέση μου. Και ας ξέρω πως το χρειάζομαι κι 'γω να τον κρίνω, δεν μπορώ. Όχι όταν μου δείχνει πως θέλει να κριθεί με τους πιο σκληρούς τρόπους. Γιατί, αλήθεια, το ξέρω πως όποιος χρειάζεται την αγάπη περισσότερο την ζητάει με τους πιο κακούς τρόπους. Και είναι σκληρό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Όμως εγώ δεν ξέρω για πόσο ακόμα μπορώ να την αντέξω αυτήν την αλήθεια. Δεν ήμουν πλασμένη γι'αυτόν το κόσμο, μα να με τώρα. Εδώ. Ζωντανή. Κι αν δεν το καταλάβει εκείνος πως είμαι ζωντανή, αν δεν το καταλάβει εκείνος πως σε μένα έλαχε η κρίση του, τότε θα το κάνει κάποιος άλλος. Κι 'γω η ίδια θα είμαι εκείνη που θα φροντίσει γι'αυτό.
Έχει τόσες λέξεις να ξεστομίσει. Το ξέρω ότι έχει. Μα δεν το κάνει ποτέ. Ίσως ο εγωισμός, ίσως ο φόβος. Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει. Εγώ εδώ ήρθα με αποστολή. Αφήνω τον άνεμο να χαϊδεύει τα μαλλιά μου και ανεβαίνω στο άλογο της μνήμης. Μην με κοιτάς. Αν φύγω, χάθηκαν οι λέξεις... .